Aeneas
Aeneas (-ae, m.) Troianus, Graece Αἰνείας, in mythologia Romana est Veneris et Anchisae filius, cuius uxor, Creüsa, filia Priami Hecubaeque et soror Hectoris, ei Ascanium peperit. Troia capta Aeneas fugae se mandavit, ut Iovis et Apollinis iussu in sedes novas duceret illos, qui ex populo Troiano superessent. Profugus vi tempestatis Karthagine delatus est, ubi Dido regina in amorem eius incidit. Aeneas monitu Iovis a Mercurio delato Didonem Karthaginemque reliquit, ut urbem novam posteritati e sanguine Troiano fato destinatam conderet. Didone Aenean et eius stirpem exsecrata, se interfecit.
Aeneas late per mare peregrinatus Latium advenit, ubi Turno rege Rutulorum multis proeliis devicto Laviniam, filiam Latini regis, in matrimonium duxit. E Troianis et Latinis coniunctis gens Romana oriri creditur.
Aenean "insignem pietate virum"[1] fuisse Vergilius nos credere vult, nam e Troia incensa patrem Anchisen umeris extulit et Penates in Latium intulit; edicto a Iove fato oboedivit; quare et Ennius et Vergilius poetae carmina heroica inlustrissima composuerunt.
In Iliade[recensere | fontem recensere]
Quinto carmine Iliadis una cum Pandaro Aeneas Diomedi magnam Troianorum stragem sternenti obviam iitː postquam Pandarus occubuit corpus eius defendere voluit ne spoliaretur. Iam ipse lapide ictus iacebat moriturus nisi mater Venus tum sese interponens Diomedi restitisset. Qui deae non pepercit quae vulnere accepto abiit. Tum Apollo acerbis minis heroem Achaeum reppulit et Aenean proelio subtraxit[2]. Eodem die tamen deus Aenean integrum pugnae restituit qui geminos Crethonem et Orsilochum proelio domuit[3].
Notae[recensere | fontem recensere]
Fontes antiqui[recensere | fontem recensere]
- Homerus, Ilias
- Strabo, Geographica XIII.1.53 qui fabulam Italianam cum Homericis verbis consentaneam non esse demonstrabat
- Vergilius, Aeneis
Nexus interni