Latinitas bona

Thesmophoriazusae

E Vicipaedia
Jump to navigation Jump to search


Thesmophoria a Francisco Davis Millet circa 1895 picta.

Thesmophoriazusae (Graece Θεσμοφοριάζουσαι) est fabula Aristophanis anno 411 acta, Dionysiis ut videtur. Ut in Acharnensibus et Ranis Aristophanes poetam tragicum Euripidem in scaenam comice induxit. Revera Thesmophorazusae sunt comoedia litteraria et magnam partem e tragoediis Euripideis parodice repetitis constant. Chorus e mulieribus Thesmophoria celebrantibus constat.

Argumentum[recensere | fontem recensere]

In Thesmophoriis, feminae, quibus Euripides saepe maledixerit, concernunt, ut poeta necetur. Is autem Mnesilochum, virum affinem, in ferias earum mittit qui eas dehortetur. Quia nefas est virum in feriis feminarum interesse, in eum quoque mortem decernunt. Euripides autem eum dolo callido servat.

Summarium[recensere | fontem recensere]

Scaena e Thesmophoriazusis in cratere Apulo depicta. Mnesilochus falsum infantem transfixurus et femina vas adportans ut vinum recipiat.
  • Prologusː Euripides adfinem quendam suum senem, quem scholiastes Mnesilochum appellat, apud collegam Agathonem ducit, poetam tragicum effeminatis moribus. Etenim, inquit, mulieres Thesmophorias celebrantes quod feminas in tragoediis saepe male dixerit sinistra consilia de se sumpturas compertum habet. Qua de causa Agathoni, qui mulieris aspectum iam sponte sua praebet quia femineos mores quos in scaena ostendit imitari solet, persuadere conatur ut sese in mulierum coetum incognito insinuet atque suam causam agens accusationes refellat. Agathon ipsius Euripidis versibus respondet se non minus vitam amare quam illum[1]. Negat igitur ita facturum. At Mnesilochus adfinem miseratus morem ei gesturum pollicetur. Tunc Euripides eius pilos evellit aut etiam comburit atque eum femineis vestibus et ornamentis instruit quae Agathon ex suo eis volenter praestat. Adhuc ei praecipit ne vocem mutare obliviscatur atque eum ad Thesmophoriasuzas dimittit.
  • Parodosː mulieres chori deas et deos precantur ut si vir quidam aut cum Euripide aut cum Medis mulierum detrimento societatem fecerit aut aliter feminas laeserit de eo supplicium sumant.
  • Agonː coryphaeus contioni praesidet atque de Euripide primum referendum esse proclamat. Primus orator (verius oratrix) ostendit quomodo auditis tragoediis Euripideis mariti erga uxores suspiciosi facti sint et plures poetae versus citat. Oratorem laudat contio et secunda mulier, quae coronas festivas vendit, ad dicendum consurgit. Queritur quod homines coronas non iam emant quia Euripides deos non esse eis persuaserit. Chorus secundae mulieris argumenta vehementer comprobat. Tum Mnesilochus feminae speciem praebens Euripidem defendere suscipitː paucissima tantum e plurimis mulierum facinoribus revelasse Euripidem probatː etsi auditores indignantes tacendum ei esse iubent horrenda malefacta a feminis geri solita enumerat. Totam hanc scaenam ecclesiae[2] Atheniensis parodiam esse liquet.
  • Episodiaː tum Clisthenes accurrit, homosexualis vir bene notus, feminarum velut patronus a quibus vix distinguitur, atque eas monet in foro sermones audisse dicentes virum aliquem Euripide mittente inter feminas Thesmophorias celebrantes clam sese inseruisse. Inquisitio fit et Mnesilochus detegitur. Custoditur dum Clisthenes rem prytanibus nuntiatum abit. Chorus cantans tentoria investigat an viri alii ibi laterent quaerens. Deinde Mnesilochus infantem e sinu cuiusdam mulieris obsidem rapit et eum pugione transfixurum minatur nisi se dimisissent. Vestibus sublatis utriculus vini apparet; quo transfixo vinum humum diffunditur et flebiliter indignans "mater" vas currens adponit quo pretiosum liquorem reciperet. Haec scaena parodia manifesta Euripidei Telephi esse videtur ubi Telephus infantem Orestem similiter rapit atque Agamemnoni minatur[3]. Sequitur parodia alterius tragoediae Palamedis inscriptae. Mnesilochus qui de Euripidis auxilio desperare coepit strategema Oeacis, Palamedis fratris, imitatur. Tabulas inscriptas e Thesmophorio quoquoversus iacit ut ille heros remos inscriptos fluctibus maris mandaverat.
  • Parabasisː non ut in primis comoediis de poeta aut theatralibus rebus apud spectatores agit dux chori sed meliores esse feminas quam viros longa et comica oratione comprobat.

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. ↑ Versus 195ː χαίρεις ὁρῶν φῶς, πατέρα δ᾽ οὐ χαίρειν δοκεῖς; = Alcestes 691.
  2. ↑ Quod nomen Athenis fuit populi concilii.
  3. ↑ Vide etiam Acharnenses 325-355.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Editiones et commentarii[recensere | fontem recensere]

  • Colin Austin et S. Douglas Olson. Thesmophoriazusae, commentarium. Oxonii: Oxford University Press, 2009. ISBN 9780199553839
  • Berglerus, Stephanus et Dukerus, Carolus Andreas. Aristophanis Comoediae Undecim, Graece et Latine. Lugduni Batavorum: apud Samuelem et Ioannem Luchtmans, 1760.
  • Rossella Saetta Cottone, Les Thesmophories ou La fête des femmes. Aristophane ; texte et traduction nouvelle, ...Parisiis, de Boccard, 2016 ISBN 978-2-7018-0424-8

Plura legere si cupis[recensere | fontem recensere]

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Aristophanis fabulae
Aristophanes

Acharnenses · Equites · Nubes · Vespae · Pax · Aves · Lysistrata · Thesmophoriazusae · Ranae · Ecclesiazusae · Plutus

Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Thesmophoriazusae&oldid=3690236"