Succubus
-5 (magnopere corrigenda) Latinitas huius paginae magnopere corrigenda est. Si potes, corrige vel rescribe. Vide {{latinitas}}.
Succubus est daemon qui accipit formam mulierem per seducet hominum durante somnus somniaque eius. Eia versio masculina est incubus.
Etymologia[recensere | fontem recensere]
Terminus "succubus" venit a verbo latino succuba significandum "concubina". Pertinent ad daemonium feminam, quae a saeculum XVI, per reconciliationem cum termino "incubus"[1].
Alia nomina non trahunt ex classical latin sub et cubare: "cubat sub" vel "esse cubatus sub". Est verbum masculinum, aliquando usus est in femininum.
Fabulae[recensere | fontem recensere]
In litteris antiquis arabum, succubus est "daemonium feminum, quod turbat homines in eorum et somnus comitatur in lectum eos"[2].
In Barbaria, dicitur al Djinns al 'achiq, quod significat "genius aut daemon amatore qui vivit in corpore hominis", sunt matrimonio in mundo somniorum, cum homine patefacta.
Opinio circa hoc daemon videtur communis radix cum daemones, vel creaturae, ut harpyae, sirenes, Lilītu mesopotamica, ghoul mesopotamica et arabica, lamiae, stryges.
Vampyrismus, in versione feminina, praesentat in quibusdam thematicam commune quod ex succubo, iis seductionis, devorationis et mortis.
Creaturae femininae moribus beneficus, ut dryadis et nymphis etiam potest ligati ad succubus, quia ambivalentia eius natura, et, ut videbitur inferior, quia eorum familiae vinculis, ut quidam de traditionibus samanicibus.
Opinio quod sunt uniones inter deas aut divinitatis et hominibus non est nova. Ad nominis a paucis:
- In Mythologia Graeco-Romana: Demeter et Iasos, Harmonia et Cadmus, Callirrhoë et Chrysaor, Eos et Tithonus, Medea et Iason, Psamathe et Aeacus, Aphrodite et Anchises, Circe et Ulixes, Calypso et Ulixes.
- In traditiones samanicae, ubi est saepe a quaestione alliantiae supernaturalis et concubitus inter filia spiritus silvae et samano.
- Sed ut Melusina, in Islam nuptias Geniorum, in Scandinavia quod de Troldes, Nanis et Alfis, in nationes Celtae quod de Fadas[3].
Unio sexualis cum succubo fuerit hoc certum est nocturna, in tempore somniorum (hoc fere est certe ex eo quod vires habent iusto erectionum per tempora somni paradoxalis).
Qarinah[recensere | fontem recensere]
Qarinah est terminus arabicus (masculinum: al quarin) assignatus ad daemonium quae comitatur hominis per eius ad vitam tradendam in eum malum et relicto numquam, venefici qui vendidit animas eorum ad quarin(ah) loqui ad eum discere secreta persona in fronte, et eam demonstratio potestates.
Lilith[recensere | fontem recensere]
Lilith descripta est interdum ut succubo. Autem, qualificativum succubi reprobari est a quibusdam[4], quia recusat esse in statu inferioritatis, et qui furatur semine quod cadit in terram (succubi non colligent semine a masturbationem vel pollutionem).
Beatrix Dantis[recensere | fontem recensere]
Quamvis conceptus sexus non manifestum est, scilicet, in Vita Nuova Dantis, relatio typi succubici, inter Dantes et Beatrice[5].
Fadae[recensere | fontem recensere]
Fadae non sunt alienae ab hoc in conceptione succubi. Sequens definitio Thesauri, fada est "feminam moribus cum magicas potestates, et ponitur auctoritas mundo viventium".
Contra fides qui fada est bona per naturam, fada est in eo, sicut et eius homologus samanicus, natura ambivalens, quae facit maga in versione malefica. Est Fada Carabosse, necnon a Fada Morgana. Eia ambivalentia est bene testata per Befana.
In Culturae popularis[recensere | fontem recensere]
Litterae[recensere | fontem recensere]
- Honoratus de Balzac Succubus (1837)
- In fabula La Peau blanche (1997) a Ioel Champetier, sed et in eodem anno ad cinematographico.
- In Cantus Susannah (2004) a Stephano King, Randall Flagg intrat pactum cum succubo Mia, ita ut ipse fert, et dat genuit Mordred Deschain, esse, qui simul filius Rolandi de Gilead et Rex Cramoisi.
- Angelus niger, parvus tractatus succuborum (2013), anthologia dedita ad succubus; textus reuniti a Delphino Durand et Ioannes David Jumeau-Lafond (texti a Ioannes Lorrain, Remigio de Gourmont, Iulio Bois, Iosephino Péladan, Gastone Danville, Camilla Lemonnier, Iulio Delassus, Nicusor de Braïla, Philoteo O'Neddy, Camilla Delthil, Iosephino Soulary, Ludovico Denise, Mauritio Rollinat, Roberto de Montesquiou, Ioannes Richepin, Renata Vivien; illustrationes Augusti Rodin, Feliciani Rops, Valeriae Bernard, Max Kahn, Eugenius Thivier et Philippi Burne-Jones).
Cinematographia[recensere | fontem recensere]
In pellicula Incubus (1965), hoc secunda et ultima pellicula diutina fecit in esperantice est in scaena incubum et succubum. In Bloody Mallory (2002), videmus pugnam contra succubo, lis de angelo exterminatore Abaddon. In Jennifer's Body (2009), persona Jennifer versa est in succubus post ritu satanico quae erat submissa. In Suicide Squad (2016), ubi eius munus est lusit a Cara Delevingne.
Televisio[recensere | fontem recensere]
- In serie televisiva South Park, tertius episodes de tempore 3, succubus seducit Chef.
- In The X-Files, episodes 21 ("Visitatio") de tempore 3, ubi succubus colit noctibus Skinner.
- In serie Hex, succubus sunt praesens in tempore duo (episodes 11 et 12), ubi Malachi, filius Azzazelis et una mortalis, vult ad tollendum hostes Ella et regula in mundi.
- In Lost Girl, persona principalis est iuvenis succubus.
- In The Gates, filius pelagus character cadit in amore iuvenum succubus.
- In Charmed, episodes 5 de tempore 2.
- In Sleepy Hollow, tempus 2 episodes 8, succubus vocatur ad colligere energia necessaria ad elevationem in Terra Molochi.
- In Midnight, Texas, tempus 1 episodes 4, succubus iucunda paucis mali pueri.
Comici et manga[recensere | fontem recensere]
- In manga Lilim Kiss.
- In Overlord, Albedo est succubus
- In Carmilla.
- In Astarotte no Omocha, ubi persona principalis est principissa succubus.
- In serie Chronicae lunae nigrae, Hellaynnea est succubus.
- In Rusty Soul: Brandish, succubus nominatur Twiska.
- In Succubus, a Froideval, illustratus a Pontet.
- In Soul Eater, capituli 17 et 18, succubus apparet.
- In Rosario + Vampire (tempora 1 et 2), unus principaliam personarum est succubus.
- In Interviews with Monster Girls, Sakie Satou est succubus.
- In Kono subarashii sekai ni shukufuku o!.
Ludi televisifici[recensere | fontem recensere]
Succubi et incubi sunt personae ornatior quod tibi occurrit in quibusdam ludos, ut Nethack, World of Warcraft, Disgaea, vel etiam in ludos typi Dungeons & Dragons, ut Neverwinter Nights.
Monstra nominata "Succubus" frequens occursus in episodes moderni series Castlevania, cum confrontatione in particulari inter Alucard et succubo, misit ad eum a patre Dracula in episode Castlevania - Symphony of The Night, vel etiam pugna principis inter succubo et Simon Belmont in Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate.
Monstrum dicitur Succubus quod habet forma globi ignis in differentis Final Fantasy. Haec succubi esset eorum repraesentatione daemoniaca.
- In serie Darkstalkers, duo succubi sunt respective nominatae Morrigan Aensland (Darkstalkers 1, 2 et 3) et Lilith Aensland (apparitio in Darkstalkers 3).
- In Catherine (2012), succubus seducit homines ventum est ad defectum desiderium reproductionis, ante evanescere.
- In The Witcher 2, ludius habet eligire occidere succubus vel eum vivere. Fieri quidem potest, ut dignum est, duo alii in inventionibus de The Witcher 3, et eodem electio est available ad eum.
- In World of Warcraft, personae genus veneficus potest vocare et imperium succubum.
- In Spelunky, Succubus est hostes Inferni, dissimulare in puella - supponitur ad auxilium ludio ludius - pro stulto.
- In Yandere Simulator, duo alumni dicunt succubi et incubi.
- In Hearthstone, "Succubus" est carta classis veneficus.
- In The Binding of Isaac, Lilith est unus a personis selectabilis per ludium. In additione, succubus est obiectum passivum.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Michaël Collée, Coche-mare, in Revue de la Société Internationale d'Histoire de la Psychiatrie et de la Psychanalyse – Frénésie n° 3, 1987.
- ↑ Michaël Collée, Coche-mare, in Revue de la Société Internationale d'Histoire de la Psychiatrie et de la Psychanalyse – Frénésie n° 3, 1987.
- ↑ G. Van der Leeuw La religion dans son essence et ses manifestations, Payot, 1970
- ↑ Mireille Dottin-Orsini, « Lilith » in Petro Brunel dir., Dictionnaire des mythes féminins, Éditions du Rocher, Paris, 2002. Formula:ISBN 978-2-268-04383-8, p 1156.
- ↑ Dantes Vita Nova III 3,8