Jump to content

Secta Siitica

Nexus recensere
E Vicipaedia
Mausoleum Ali quarti caliphae Naiaf(en) in oppido Iraquiensi situm.

Secta Siitica (Arabice شيعة šīʿa, "factio (scil. Ali caliphae)"), sive Islam Siiticum, etiam Siismus appellata, est altera fidei Islamicae ramus(en), post Sunniticam. Quam inter 130000000 et 190000000 circiter Musulmanorum terrae sequuntur; quod omnium circa 15 centesimas est.[1] Regio quam incolunt aliquando "luna Siitica" appellatur.

Siitae docent Ali filium Abu Talib, generum Machometi, eo successum esse ut primum Musulmanorum imamum, negantque tres primos caliphas Sunniticos, scilicet Abubacer et Omar et Osmanum, secundum leges fuisse.[2] Nulla historia Siitis erat maioris momenti quam martyrium Husaini filii Alis, qui anno 680 apud oppidum Carbalam Iraquensem cecidit, cum contra Sunnitas dimicaret.

Tres praecipuae sunt sectae Siiticae scholae. Maxima duodenaria (اثنا عشرية iṯnāʿašarīyya) vocatur, quia duodecim imamos agnoscit, cuius sectatores in Irania, Atropatene, Iraquia, Baharina, Libano, alibi vivunt. Multo pauciores sunt Siitae septenarii sive Ismaelitae, qui in Pakistania, India, Syria, Afgania habitant. Postremo quintarii sive Zaiditae[3] enumerarentur, qui Iemeniam septentrionalem incolunt.

Notae

[recensere | fontem recensere]
  1. ↑ pewforum.org.
  2. ↑ Tabatabae 1979: 41–44.
  3. ↑ Historia Iemanae, e codice manuscripto arabico, ubi dicitur "Zaiditae nomen trahunt de Zaido (...)".

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
Tabula geographica regionum Siiticarum et Sunniticarum.
  • Cornell, Vincent J. (2007). Voices of Islam. Westport Connecticutae: Praeger Publishers. ISBN 978-0-275-98732-9 .
  • Encyclopædia Iranica Online. Columbia University Center for Iranian Studies .
  • Martin, Richard C. (2004). Encyclopaedia of Islam and the Muslim World. 1: Encyclopedia of Islam and the Muslim World: A–L. Macmillan. ISBN 978-0-02-865604-5 .
  • Corbin, Henry (1993). History of Islamic Philosophy. Londinii: Kegan Paul International in association with Islamic Publications for The Institute of Ismaili Studies. ISBN 978-0-7103-0416-2 .
  • Dakake, Maria Massi (2008). The Charismatic Community: Shiʻite Identity in Early Islam. Suny Press. ISBN 978-0-7914-7033-6 .
  • Holt, P. M.; Lewis, Bernard (1977). Cambridge History of Islam, Vol. 1. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-29136-1 .
  • Lapidus, Ira (2002). A History of Islamic Societies (secunda ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-77933-3 .
  • Sachedina, Abdulaziz Abdulhussein (1988). The Just Ruler (al-sultān Al-ʻādil) in Shīʻite Islam: The Comprehensive Authority of the Jurist in Imamite Jurisprudence. Oxford University Press US. ISBN 978-0-19-511915-2 .
  • Sobhani, Ja'afar; Shah-Kazemi, Reza (2001). Doctrines of Shiʻi Islam: A Compendium of Imami Beliefs and Practices ([Editio interretialis] ed.). Londinii: I. B. Tauris [u.a.]. ISBN 978-1-86064-780-2 .
  • Tabatabaei, Sayyid Mohammad Hosayn (1979). Shiʻite Islam. State University of New York Press. ISBN 978-0-87395-272-9 .
  • Ṭabataba'i, Allamah Sayyid Muḥammad Husayn (1977). Shiʻite Islam. Albaniae: State University of New York Press. ISBN 978-0-87395-390-0 .
  • Vaezi, Ahmad (2004). Shia political thought. Londinii: Islamic Centre of England. ISBN 978-1-904934-01-1 .

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]


Receptum de "https://la.wikipedia.org/w/index.php?title=Secta_Siitica&oldid=3854865"