Mare Curalinum
Mare Curalinum,[1][2] est mare marginale septentrionali orientalique Australiae litori obiectum. Finitur ad occidentem ab orientali Terrae Reginae litore, ergo Magnam Curalii Obicem complectens, ad orientem a Vanuatu et Nova Caledonia, et ad boreorientem ab australi Insularum Salomonis extremitate.
Mare Curalinum ad septentriones et occidentem australem Novae Guineae orientalis partem attingit, ergo Sinum Papuanum complectens. Ad australem, se Mari Tasmaniano, ad septentriones Mari Salomonis, ad orientem Oceano Pacifico immiscet. Ad occidentem, a continentali Terrae Reginae litore finitur, et ad boreoccidentem se cum Mari Arafurano per Fretum Torresianum coniungit.
Mari est clima calidum et constans, pluviis et cyclomatibus tropicis frequentibus praeditum. Multas continet insulas humiles et scopulos curalii, cum Magna Curalii Obice, maximo orbis terrarum systemate scopulorum, quod ab UNESCO anno 1981 Situm Hereditatis Mundi pronuntiatum est. Omnia proposita explorationis petrolei apud Magnam Curalii Obicem anno 1975 terminata sunt, et piscatus in multis eius regionibus cohibetur. Scopulis insulisque Maris Curalini sunt permultae aves et vita aquatica, et ergo sunt locus periegesis populo gratissimus, per civitatem et orbem terrarum.
Flora et fauna[recensere | fontem recensere]
.jpg)
In Mari Curalino habitant permultae species anemonarum, poriferorum, vermium (exempli gratia Spirobranchus giganteusi in photographemate monstratus), gastropodorum, nephropidarum, astacoideorum, et brachyurorum. Rhodophyta Lithothamnion et Porolithon multos scopulos purpureos rubrosque tingunt, et Halimeda alga viridis omnem per mare invenitur.
Inter serpentes, Aipysurus duboisii maxime venenosus orbis terrarum anguis maritimus habetur.[3][4][5]
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Petrus Lucusaltianus Latinophilus, Lexicon Latinum Hodiernum vel Vocabularium Latinitatis Huius Aetatis, ed. duodevicensima electronica (Lentiae ad Danuvium: Dicasterium ad Relatinizandum Orbem Terrarum, 38 [sic] Ianuarii 2018), p. 105.
- ↑ Etiam Mare Corallium, Mare Coralliorum, Mare Coralinum, Mare Curalii: Latinophilus 2018, p. 105. Etiam Mare Curallinum Mare Corallinum.
Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove).
- ↑ P. Gopalakrishnakone Sea snake toxinology (NUS Press, 1994, ISBN 9971-69-193-0), p. 98.
- ↑ Harold Heatwole, Sea Snakes (UNSW Press, 1999, ISBN 0-86840-776-3), p. 115.
- ↑ Steve Backshall, Steve Backshall's venom: poisonous animals in the natural world (New Holland Publishers, 2007, ISBN 1-84537-734-6), p. 155.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Hopley, David, Scott G. Smithers, et Kevin E. Parnell. 2007. The geomorphology of the Great Barrier Reef: development, diversity, and change. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0-521-85302-8.
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
|
Vicimedia Communia plura habent quae ad Mare Curalinum spectant. |