Interregnum

Interregnum (inter- + rēgnum, [< rex, rēgis]) valet regimen transitorium sive spatium temporis, quo illud gubernat; imprimis in monarchiis electivis tempus inter resignationem sive mortem regentis et inaugurationem successoris.

In historia sunt numerosa exempla interregnorum:

• In Sinis apud Familiam Cheu, regimen gonghe, annis ab a.C.n. 841 ad a.C.n. 828.
• In Iaponia regimen Jingu, mulieris Chūai-tennō, annis ab 209 ad 270.
• Tempore Imperii Romani regimen interregis atque spatium temporis inter 465 et 467, cum non erat imperator.
• In historia Sacri Romani Imperii fere ab anno 1245/1250 (missione sive morte Friederici II) usque ad initium regni Rudolphi I domus Habsburgensis anno 1273.
• In historia Austriaca ab anno 1246 (cum stirps paterna Babenbergensium exstincta est) usque ad annum 1256 (electionem Ottocari II, regis Bohemiae, in ducem Austriacum). Habsburgi quidem, qui Ottocaro a Rudolpho Habsburgensi in proelio apud Dürnkrut anno 1278 victo rerum potiti sunt, regnum Ottocari non agnoverunt, quare multis fontibus etiam tempus inter 1256 et 1278 in interregno numeratur.
• Interregnum Ottomanicum ab 1402 ad 1413.
• In historia Lusitaniae tempus inter exstinctionem domus Burgundensis et initum regni Ioannis I, regis Lusitaniae, 1383–1385.
• In historia Aragoniae tempus inter mortem Martini I et initium regni Ferdinandi I (1410–1412).
• In monarchia electiva Polonia-Lithuania spatium temporis inter mortem regis et electionem regis novi, quo Interrex rexit.
• Interregnum Anglicum 1649–1660, inter regna Caroli I et Caroli II.
• In historia Nederlandiae regnum principis Gulielmi VI (a die 1 Decembris 1813 ad diem 16 Martii 1815), antequam, post Consilium Vindobonense, rex Gulielmus I Nederlandiae declaratus est.