Carbohydratum

E Vicipaedia
Lactosum est disaccharidum in lacte inventum, quod consistit in molecula D-galactosi et molecula D-glucosi a-1-4 nexu glycosidico conligatis.

Carbohydratum,[1] sive hydratum carbonii[2][3] rite descriptum, in chemia organica est biomolecula cuius formula empirica Cm(H2O)n est; hoc est, hydratum carbonii in carbonio, hydrogenio, oxygenio consistit, ubi ratio atomica duorum ultimorum est 2:1. In naturae conformatione, hydrata carbonii accuratius aldehyda polyhydroxia et ketona appellantur.

Hydratum carbonii est dictio, quae frequentissime in biochemia adhibetur, ubi idem significat ac saccharidum. Hydrata carbonii (saccharida) in quattuor greges chemicos dividuntur, qui sunt monosaccharida, disaccharida, oligosaccharida, polysaccharida. In universum, monosaccharida et disaccharida, quae sunt minora (inferiore pondere moleculari) carbonii hydrata, usitate saccharida appellantur.[4] Vocabulum saccharidi a Graeco σάκχαρον 'saccharum' deductum est. Cum scientificum carbohydratorum vocabularium multiplex sit, nomina monosaccharidorum disaccharidorumque saepissime suffixo -osum simpliciter terminantur. Itaque saccharum sanguinis est monosaccharidum glucosum, saccharum mensae est disaccharidum sucrosum, et saccharum lactis est disaccharidum lactosum.

Chemia hydratorum carbonii[recensere | fontem recensere]

Chemia hydratorum carbonii est pars gravis chemiae organicae, et quidem ea, quae magnum ad oeconomiam conferat. Inter praecipuas reactiones organicas quae hydrata carbonii tractant sunt hae:

Nexus interni

Alimenta frumento facta sunt copiosi multiplicum simplicumque hydratorum carbonii fontes.

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. A. Nobel (2012), Dictionary of Medical Objects / Medizinisches Sachwörterbuch.
  2. Lexicon Recentis Latinitatis (Edition Lampertz, 1998), ISBN 3-933070-01-5.
  3. Lexicon Latinum Hodiernum, auctore Petro Lucusaltiano Latinophilo, editio decima electronica, 2012 [s.v. Kohlenhydrat].
  4. S. L. Flitsch et R. V. Ulijn (2003), "Sugars tied to the spot." Nature 421:219–220].

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Alton, G., M. Hasilik, R. Niehues, et al. 1998. Direct utilization of mannose for mammalian glycoprotein biosynthesis. Glycobiology 8: 285–295.
  • Berger, V., S. Perier, C. Pachiaudi, S. Normand, P. Louisot, et A. Martin. 1998. Dietary specific sugars for serum protein enzymatic glycosylation in man. Metabolism 47: 1499–1503.
  • British Society for Allergy and Environmental Medicine. 1996. Effective nutritional medicine. The application of nutrition to major health problems. Journal of Nutritional & Environmental Medicine 6: 191–232.
  • Freeze, H. H. 1998. Disorders in protein glycosylation and potential therapy: Tip of an iceberg? The Journal of Pediatrics 133: 593–600.
  • Lehmann, Joshen. 1996, 2002. Kohlenhydrate: Chemie und Biologie. Ed. 2a. Stutgardiae et Novi Eboraci: Thieme. ISBN 313532902X.
  • Lehninger, A. L., D. L. Nelson, et M. M. Cox, eds. 1993. Structure and Catalysis. In Principles of Biochemistry, 252ff. Novi Eboraci: Worth Publishers.
  • Lindhorst, Thisbe K. 2000. Struktur und Funktion von Kohlenhydraten. Chemie in unserer Zeit 34 (1): 38–52. ISSN 0009-2851.
  • Macdonald, I. 1994. Carbohydrates. In Modern Nutrition in Health and Disease, ed. M. E. Shils, J. A. Olson, et M. Shike, 36–44. Malvern: Lea and Febiger.
  • Martin, A., C. Rambal, V. Berger, S. Perier, et P. Louisot. 1998. Availability of specific sugars for glycoconjugate biosynthesis. A need for further investigations in man. Biochimie 80: 75–86.
  • Ritter, Thomas K., et Chi-Huey Wong. 2001. Kohlenhydrate in der Antibiotikaforschung: ein neuer Ansatz zur Resistenzbekämpfung. Angewandte Chemie 113 (19):3616–3641. ISSN 0044-8249.
  • Zubay, G. L., W. W. Parson, et D. E. Vance. 1995. Principles of Biochemistry. Dubuque Iovae: William C. Brown.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Carbohydrata spectant.