Digamma

Latinitas nondum censa
E Vicipaedia
Digamma
Abecedarium Graecum
Α α Alpha Β β Beta
Γ γ Gamma Δ δ Delta
Ε ε Epsilon Ζ ζ Zeta
Η η Eta Θ θ Theta
Ι ι Iota Κ κ Cappa
Λ λ Labda Μ μ My
Ν ν Ny Ξ ξ Xi
Ο ο Omicron Π π Pi
Ρ ρ Rho Σ σ ς Sigma
Τ τ Tau Υ υ Ypsilon
Φ φ Phi Χ χ Chi
Ψ ψ Psi Ω ω Omega
systema numerale
αʹ 1 ιʹ 10 ρʹ 100
βʹ 2 κʹ 20 σʹ 200
γʹ 3 λʹ 30 τʹ 300
δʹ 4 μʹ 40 υʹ 400
εʹ 5 νʹ 50 φʹ 500
ϝʹ ϛʹ στʹ 6 ξʹ 60 χʹ 600
ζʹ 7 οʹ 70 ψʹ 700
ηʹ 8 πʹ 80 ωʹ 800
θʹ 9 ϙʹ ϟʹ 90 ϡʹ 900

Digamma[1] (indecl., n.; Graece δίγαμμα) vel digammon (-i)[2] vel digammos (-i)[3] sive vau[4] est littera Graeca obsoleta, Ϝ ϝ et Ͷ ͷ scripta, quae sonum vocis [v] et [w] reddebat. Digamma in systemate numerali Graeco numerum sex denotat.[5]

Excepta dialecto Aeolica, digamma mature e lingua Graeca antiqua evanuit. Hiatus apud Homerum iis ferme locis conservatus est quibus digamma olim intervenerat aut adhuc aetate Homerica interveniebat.

Nonnulla verba Homerica digammo incipientia[recensere | fontem recensere]

Praesentia digammi in carminibus Homericis metro detegitur et tabellis Mycenaeis vel comparatione cum lingua Latina ceterisque linguis indoeuropaeis confirmaturː

  • Fοικος, Latine vīcus.
  • Fοινος, Latine vīnum.
  • Fέαρ, Latine ver.
  • Fέσπερος, Latine vesper.
  • Fείκοσι, Latine viginti.
  • Fέτος, Latine vetus.
  • Fόπα, Latine vox. Ex eadem radice Fειπεῖν et Fέπος.
  • Fείρω, Latine verbum.
  • Fιδεῖν, Latine videre. Ex eadem radice Fοῖδα (vīdī) et Fεῖδος.
  • Fελπίς et Fέλπομαι, Latine volo et voluptas.
  • Fέννυμι < Fεσ-νυμι, Latine vestis.
  • Fέργον, Germanice Werk aut Anglice work. Ex eadem radice Fέρδω.

etc.

Alia verba consonantibus σF incipiebantː

  • σFέ, σFοι, σFόςː Latine se, suus (pronomen reflexivum).
  • σFηδύςː Latine suavis.
  • σFῆθος, Latine suesco/suetus.

etc.

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Aulus Gellius, Noctes Atticae 14.5.2.
  2. Quintilianus I.4.7
  3. Servius, Ad Aeneidem I.292 et 462.
  4. Scaurus De orthographia 7.19 Keil.
  5. Silimiter et ς' denotat.

Plura legere si cupis[recensere | fontem recensere]

  • Olaus Vilelmus Knös, De digammo Homerico quæstiones, Upsaliae, 1872.
  • Pierre Chantraine, Grammaire homérique. Tome I, Phonétique et morphologie, Klincksieck, 1958ː cap. IX-X.
  • Michel Lejeune, Phonétique historique du mycénien et du grec antique, Parisiis, Klincksieck, 1972, 179-189.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]