Basilius Magnus

E Vicipaedia
Sanctus Basilius Magnus
Doctor, Archiepiscopus
Natus circa 329-333Caesarea Mazaca (Cappadocia)
Mortuus 379Caesarea Mazaca (Cappadocia)
Attributa insignia episcopi
Patronus Cappadocia, administratores valetudinarii, novatores, monachi
Index Sanctorum
Basilii Magni Opera, 1540

Basilius Magnus (qui iam vivus Magnus appellabatur Graece Άγιος Βασίλειος ο Μέγας) vel Basilius Caesariensis, frater primogenitus sancti Gregorii Nyssaei, natus est circa annum 330, et obiit die 1 Ianuarii 379. Fuit pater ecclesiae, doctor ecclesiae, egregiusque rhetor et scriptor. In Christianitate Orientali unus ex Tribus Hierarchis habetur.

Vita[recensere | fontem recensere]

A matre Emmelia christianum in modum educatus rhetoricae, grammaticae, philosophiae Caesareae, Constantinopoli, Athenis studebat ubi consuetudinem intimam cum Gregorio Nazianzeno contraxit. Anno 357 in Asiam Minorem reversus ascetas maxime egregios visitavit in Palaestina et Aegypto unde solitudinem adamavit. Haud procul a monasterio sororis Macrinae in Ponto vitam degit velut coenobita. Anno autem 364 Eusebius Caesareae eum presbyterum fecit, cui post mortem anno 370 in munere magno successit.

Non solum de structura in episcopatu acosmo restituenda meruit sed etiam in aciebus pugnatorum maxime orthodoxorum fuit paci ecclesiasticae conciliandae Arianismo exstirpato; unio cum ecclesia occidentali ei semper et ubique summmo impetui erat. Inconcussus minis promissionibusque omnibus resistebat, quibus Flavius Valens imperator atque haereseos Arii fautor agebat. Filii imperialis insania modo abductionem eius violentam impediit. Opes autem suas, ipse paupertatem complexus, ecclesiae dedit ad vitam monachicam promovendam. Iuste epitheton patris et magistri omnium ordinum religiosorum habet, tam Orientis quam Occidentis. Scripta eius dogmatica atque ascetica velut praedicatones litteraeve in rebus optimis christianis numerari possunt quoad genus scribendi classicum.

Liturgia orthodoxa, quae et nunc nomen Basilii portat, omnibus nomen et notitiam istius viri inter christifideles etiam nostris diebus servat.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Hermann Dörries: De Spiritu Sancto. Der Beitrag des Basilius zum Abschluß des trinitarischen Dogmas. Göttingen 1956 (= AbhAWG, PhHKl, 3.Fg, 39)
  • Volker Henning Drecoll: Die Entwicklung der Trinitätslehre des Basilius. Sein Weg vom Homöusianer zum Neonizäaner. 1996 (= FKDG 66).
  • Christopher A. Hall: Reading Scripture with the Church Fathers. 1998, ISBN 0-8308-1500-7.
  • Christopher A. Hall: Learning Theology with the Church Fathers. 2002, ISBN 0-8308-2686-6, p. 100–120.
  • Juan Maria Laboa (ed.): Mönchtum in Ost und West. Regensburg 2003, ISBN 3-7954-1497-0, p. 88–91.
  • L. Vischer: Basilius der Große. Untersuchungen zu einem Kirchenvater des 4. Jahrhunderts, 1953
  • Karl Berther: Der Mensch und seine Verwirklichung in den Homilien des Basilius von Caesarea, Friburgi 1974.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Basilium Magnum spectant.