Symphonia nona Ludovici van Beethoven
Symphonia nona in D minore, op. 125, est compositio quattuor motuum Ludovici van Beethoven, Vindobonae die 7 Maii anno 1824 primum cantata. Postrema integra symphonia est a Beethoven scripta.[1]. Opus maxime clarum est ob motum quartum, quod chorum continet. Carmen huius cantus in motu finali est "oda ad gaudium" (Theodisce "An die Freude"), scriptum anno 1785 a Frederico Schiller, poeta Germanico.[2] Omnia fere folia a compositore ipso manu scripta in "Staatsbibliothek zu Berlin, Preußischer Kulturbesitz" custodiuntur. Ea digitalizata in interrete inspicere licet. Die 4 mensis Septembris 2001 haec symphonia in thesaurum "Memory of the World" (MOW, Latine memoria mundi) Consociationis Nationum recepta est.
Forma
[recensere | fontem recensere]- Allegro ma non troppo, un poco maestoso (re minore)
- Scherzo: Molto vivace (re minore)
- Adagio molto e cantabile - Andante moderato
- Finale: Presto - Allegro assai
Poema motus ultimi
[recensere | fontem recensere]
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Pro his duobis lineis mutatis, Schiller scripserat:
- Was der Mode schwert geteilt
- Bettler werden Fürstenbrüder
Trivia
[recensere | fontem recensere]Melodia huius carminis hymnus Unionis Europaeae est.
Nexus interni
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ Cook, Nicholas (1993). Beethoven: Symphony No. 9. Cambridge: Cambridge University Press.
- ↑ Cook, Nicholas (1993). Beethoven: Symphony No. 9. Cambridge: Cambridge University Press.
- ↑ "Beethoven Foundation - Schiller's "An die Freude" and Authoritative Translation"