Linguae Indicae

Latinitas nondum censa
E Vicipaedia
Linguae Indicae
Situs: Asia Meridionalis
Status: divisio linguarum Indoiranicarum e familia Indoeuropaea
Divisiones:
vide textum
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Familia Linguarum Indicarum[1] sive Indoaryanarum est una inter divisiones familiae Indoeuropaeae; cum divisionibus Iranica et Nuristana subfamiliam Indoiranicam comprehendit. Haec linguae natae sunt in finibus civitatum hodiernarum Indiae septentrionalis, Pakistaniae, Bangladesiae, sed in migrationibus temporis nostri locutores linguarum Indicarum per totam orbem terrarum sparguntur.

Index linguarum Indicarum[recensere | fontem recensere]

Lingua Palaeoindica[recensere | fontem recensere]

Linguae Medioindicae[recensere | fontem recensere]

Regio linguistica Hindi sicut apud Masica (1991) evolvitur
Linguae Indicae omnes (Tzigana excepta) sicut in catalogo Ethnologue dividuntur

Linguae Neoindicae[recensere | fontem recensere]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Olim "linguae Hindusthanicae" seu "Sanscriticae": vide Christianus Lassen, Institutiones linguae Pracriticae (Bonnae, 1837) (Textus apud Google Books) appendix p. 12 ff.
  2. "Lingua Pracritica": vide titulum: Christianus Lassen, Institutiones linguae Pracriticae (Bonnae, 1837) (Textus apud Google Books).

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • John Beames, A comparative grammar of the modern Aryan languages of India: to wit, Hindi, Panjabi, Sindhi, Gujarati, Marathi, Oriya, and Bangali. Londinii: Trübner, 1872-1879. 3 voll.
  • Colin P. Masica, The Indo-Aryan languages. Cambridge: Cambridge University Press, 1991. ISBN 978-0-521-29944-2 (fons principalis enumerationis)