Germanus Autissiodorensis

Statua Sancti Germani in ecclesia ei dicata Lutetiae.

Germanus Autissiodorensis (Eponiaci haud procul ab Autissiodoro circa annum 380 natus, Ravennae die 31 Iulii anno 448 mortuus) fuit episcopus Autissiodorensium ab anno 418. Qui vir suo tempore amplissimus deinde in sanctorum numero repositus est, dieque mortis suae celebratur. Eius autem vitam Constantius sacerdos Lugdunensis primum circa annum 480 narravit.

Vita

Ex opulentissima familia ortus est eiusque parentibus Rustico et Germanillae nomina erant, quorum magnifica villa de Eponae Gallicae deae nomine vocata latoque praedio circumdata aliquot milia Autissiodoro aberat ab ipsoque, ubi interiit, Ecclesiae Autissiodorensium legata episcoporum sedes usque ad annum 1789 fuit. Prima autem aetate diutius in litteris et iure, primum fortasse Augustoduni, deinde Romae, eruditus postea advocatus factus est uxoremque Eustachiam quamdam nobili genere natam atque praeclara pudicitia laudatam duxit. Rem adeo capessivit publicam amplissimumque munus ei a principe traditum est, quod efficienti multae civitates peragrandae erant. Quo in tempore vir superbissimus et iracundissimus fuisse videtur, neque ei ulla amicitia erat cum Amatore, qui tum Ecclesiae Autissiodorensi praeerat: venatus enim bestiarum a se interfectarum capita de maxima piro quae media in urbe stabat suspendere solebat ut ea omnes admirari possent, cumque episcopus aliqua ex causa arborem caedi iussisset, tanta ira elatus est ut Amatori mortem minaretur eumque ad fugiendum Augustodunum praefecti Agricolae sedem cogeret. Verumtamen Amatore mortuo sacerdotes cunctique inter Autissiodorenses christiani eum invitum obsecravisse dicuntur ut episcopale munus susciperet, quod cum diutissime repugnavisset tandem adnuit. Nec vero se frigide novo officio accommodavit: cum enim uxore concumbere desiit bonaque sua pauperibus distribuit. Per reliquam adeo aetatem ut monachus vixit, nec quidquam aliud iam pro cibo accepit nisi panem ex hordeo factum quod ipse terebat et molebat, neque usquam recubuit nisi in misero grabato, domumque suam omnibus perpetuo patere iussit, ubi si quis intrabat, eius manus et pedes ipse lavabat.

Ei autem per triginta episcopatus sui annos maxima fuit auctoritas apud non tantum Gallicas, sed etiam Britannicas Ecclesias. Se enim Hilario episcopo Arelatensium adiunxit ut Pelagii doctrinae per Galliam et Britanniam repugnarent, annoque 429 concilio Gallicorum episcoporum habito cum Lupo episcopo Tricassium ad Britannos missus est, qui tum annum iam fere vicesimum ab imperio Romano liberi erant: apud eos enim multi doctrinam Pelagii, qui ex eorum insula ortus erat, sequebantur, duce Agricola quodam episcopi filio. Pelagianos vero et eloquentia et miraculis efficiendis vicisse dicitur, tantumque apud Britannos auctoritatis sibi peperisse ut eos in prœlio cum Pictis et Saxonibus facto duceret. Non autem liquet utrum semel an bis iter in Britanniam fecerit nec verumne sit, ut fertur, sanctum Patricium, qui vir Britannus esset religionemque Christianam per Hiberniam diffuderit, eius discipulum fuisse.

Anno autem 447 Aremorici Bacaudae legatos Germano Autissiodorum miserunt ut pro se principi Valentiniano III matrique Gallae Placidiae supplicaret: cum enim seditionem fecissent magistratusque Romanos expulissent, Aetius patricius barbaris Alanis commiserat ut eos saeva vastatione punirent. Ravennam igitur Germanus petiit, ubi interiit.

Bibliographia

• Levison, Wilhelm, ed. "XI: Vita Germani episcopi Autissiodorensis auctore Constantio." In Krusch, B., et W. Levison (editores), Passiones vitaeque sanctorum aevi Merovingici (IV). MGH Scriptores rerum Merovingicarum 7. Hanoveriae et Lipsiae 1920: 225–283.