Gerardus Magnus
Gerardus Magnus (Lingua Batava: Geert Groote; natus anno 1340 Daventriae; mortuus die 20 Augusti anni 1384 ibidem) fuit theologus Nederlandiae.
Gerardus Daventriae et postea in Universitate Parisiensi eruditus est.
Imprimis litterae Augustini (354-430) et Bernardi Claraevallensis (1090-1153) magnam vim ad eum afferebant; magister eius fuit Ioannes Rusbrochius.[1]
Post plures annos luxuria actos anno 1374 animum ad Deum convertit - forse ab amico suo Henricus Calcariensis, monacho Cartusiano, commotus. Nonnullos annos in monasterio Arecanensi vixit, deinde munere praedicandi functus est, ut alios (praecipue clericos divites vel maritos) ad "rectam viam" reduceret.
Numerosi assectatores disciplinam Devotionis modernae formaverunt, ex qua communitates Fratrum a Vita Communi et Congregationis Windeshemensis apud Svollam ortae sunt.
Liber maximi momenti hac in communitate conscriptus De Imitatione Christi intitulatus est, Thomas a Kempis auctore.
Gerardi persuasiones, imprimis de matrimonio cleroque, eum episcopo inimicum reddidit, qui eum praedicare vetuit. Itaque persuasiones suas sermonibus privatis litterisque divulgabat. Missale Latinum in Linguam Batavam vertit.
In ecclesiis Evangelicis die 21 Augusti memoratur.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Jacob Cornelis van Slee: Groote, Gerhard. In: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Band 9, Duncker & Humblot, Leipzig 1879, S. 730–733.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Ruggiero Romano / Alberto Tenenti: Die Grundlegeung der modernen Welt. Spätmittelalter, Renaissance, Reformation. Fischer Weltgeschichte Band 12. Francoforti 1994, p. 108.