Antrum Platonicum

E Vicipaedia
"Antrum Platonicum." Scalptura Ioannis Saenredam, secundum Cornelium Harlemensem, 1604. Albertina Vindobonae.
Allegoria Speluncae. Laeva, a summa ad imam: Sol, res naturales, umbra rerum naturalium, ignis, res artificiosae, umbrae rerum artificiosarum, gradus allegoriae. Dextra, a summa ad imam: notio "bona," notiones, res mathematicae, lux, animalia et res, imago, Analogia Solis, Analogia Lineae Divisae.

Antrum Platonicum,[1][2][3] a Platone, philosopho Graeco, in opere Politia (514a–520a) offertur ad comparandum effectum educationis (παιδεία) et eius inopiae in nostro natura realitatis. Formam habet dialogi Glauci, fratris Platonis, et Socratis docentis, ab hoc narrati. Allegoria post Analogiam Solis (508b–509c) et Analogiam Lineae Divisae (509d–513e) praebetur. Coniunctio omnium trium doctrinarum et dialecticae ad finem librorum septimi et octavi (531d–534e) describuntur.

Fortuna[recensere | fontem recensere]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Vide titulum imaginis nostri
  2. "Spelunca Platonis": ad pedem huius paginae
  3. "Parabola Speluncae": vide sub rubrica "Geruasius Tilleberiensis"
  4. Jeremy Griffith, A Species In Denial (Sydneii: WTM Publishing & Communications, 2003, ISBN 1-74129-000-7), 83.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad allegoriam speluncae spectant.