Nāgārjuna

E Vicipaedia
Statua aurea Nagarjunae apud Monasterium Kagyu Samye Ling in Scotia.
Statua Nagarjunae in monasterio Tibetano prope Kullu in India.
Nagarjuna et octoginta quattuor Mahāsiddhi.
Tabula geographica regni Satavahana, locos monstrans Amaravati, ubi Nagarjuna fortasse vixit (secundum Walser), et Vidarbha, ubi Nagarjuna natus est (secundum Kumārajīva).
Exemplar Stupae Amaravati.
Nagarjuna Serpentis Victor. Pictura Nicolai Roerich (1925).

Nāgārjuna (natus fortasse in India Meridiana[1] circa 150; mortuus circa 250; Mandarinice 龍樹, simpliciter 龙树, pinyin Lóngshù, Tibetana normativa mGon-po Klu-grub) fuit monachus, philosophus, scriptor, et sanctus e regione Andhra Pradesa in India ortus. Late unus e philosophis Buddhisticis maximi momenti aestimatur.[2] Praeterea, secundum Ioannem Westerhoff, ille est "unus e cogitatoribus maximi momenti in historia philosophiae Asianae.[3][4]

Nagarjuna cum Aryadeva discipulo habetur conditor Madhyamakae, scholae Buddhismi Mahāyāna[5] quae "viam mediam" petit, ac defensor illius motus.[6][7] Eius Mūlamadhyamakakārikā (versus radicales de Madhyamaka) sunt textus maximi momenti qui inanitatem, cosmotheoriam Buddhisticam, tractat, permultos auctores commentariorum Sanscritorum, Sinensium, Tibetanorum, Coreanorum, Iaponiensium movens, atque iam diligenter legitur.[8]

Nāgārjuna etiam philosophiam Prajñāpāramitā orsarum excoluit, ac nonnulli fontes affirmant eum scripturas orbi terrarum retexisse quas a quibusdam nagis[9] recuperavit. Praeterea, nonnullos libellos de rasayana scripsisse, atque officium rectoris Nalandae meruisse memoriae traditum est.[10]

De vita et historia[recensere | fontem recensere]

Paene nihil de vita Nāgārjuna nobis traditur, quia narrationes exstantes nonnulla saecula post mortem scriptae sunt, plerumque Sinice[11] et Tibetanice. Secundum certas fabulas, ipse ex India Meridiana exortum est.[12][13]

Iconographia[recensere | fontem recensere]

Nāgārjuna saepe forma composita depingitur cui sunt proprietates hominum et nagarum.[14]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Kalupahana 1992: 160.
  2. Garfield 1995.
  3. Anglice "one of the greatest thinkers in the history of Asian philosophy."
  4. Westerhoff 2009: 4.
  5. Garfield 1995.
  6. Garfield 1995.
  7. Walser 2005: 3.
  8. Garfield 1995: 87.
  9. Spiritus aquatici saepe in forma hominum anguiformium picti.
  10. Hsing Yun, Xingyun, Tom Manzo, et Shujan Cheng, Infinite Compassion, Endless Wisdom: The Practice of the Bodhisattva Path (Hacienda Heights California: Buddha's Light Publishing).
  11. Li Rongxi et Albert A. Dalia, The Lives of Great Monks and Nuns (Berkeleiae: Numata Center for Translation and Research, 2002), 21–30.
  12. Kalupahana 1994.
  13. Omacanda Hāṇḍā, Buddhist Art & Antiquities of Himachal Pradesh, p. 97.
  14. Douglas Berger, Nagarjuna (c. 150—c. 250). Internet Encyclopedia of Philosophy.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Berger, Douglas. Nagarjuna (c. 150 – c. 250). Internet Encyclopedia of Philosophy. Textus interretialis.
  • Dreyfus, Georges. 1992. La vacuité selon l'école mâdhyamika, ed. VajraYogini. Marzens.
  • Dreyfus, Georges. 2000. Les deux vérités selon les quatre écoles, ed. VajraYogini. Marzens.
  • Garfield, Jay L. 1995. The Fundamental Wisdom of the Middle Way. Oxoniae: Oxford University Press.
  • Garfield, Jay L., et Graham Priest. 2003. Nāgārjuna and the Limits of Thought. Philosophy East and West 53 (Ianuarius): 1–21.
  • Inada, K. 1970. Nâgârjuna: Mûlamadhyamakakârikâ. Tocii: Hokuseido Press.
  • Jones, Richard H. 2014. Nagarjuna: Buddhism's Most Important Philosopher. Ed. secunda. Novi Eboraci: Jackson Square Books.
  • Kalupahana, David J. 1982. The Principles of Buddhist Psychology. Dellii: ri Satguru Publications.
  • Kalupahana, David J. 1986. The Philosophy of the Middle Way. Albaniae: SUNY Press.
  • Kalupahana, David J. 1994. A history of Buddhist philosophy. Dellii: Motilal Banarsidass Publishers Private Limited.
  • Lamotte, E. 1944. Le Traite de la Grande Vertu de Sagesse. Vol I. Institut Orientaliste: Louvain-la-Neuve.
  • Lamotte, E. 1949. Le Traite de la Grande Vertu de Sagesse. Vol II. Institut Orientaliste: Louvain-la-Neuve.
  • Lamotte, E. 1970. Le Traite de la Grande Vertu de Sagesse. Vol III. Institut Orientaliste: Louvain-la-Neuve.
  • Lamotte, E. 1976. Le Traite de la Grande Vertu de Sagesse. Vol IV. Institut Orientaliste: Louvain-la-Neuve.
  • Lindtner, C. 1987. Nagarjunaiana. Studies in the Writings and Philosophy of Nâgârjuna. Dellii: Motilal Banarasidas.
  • Mabbett, Ian. 1998. The problem of the historical Nagarjuna revisited. Journal of the American Oriental Society 118 (3): 332–46.
  • Murti, T. R. V. 1955. The Central Philosophy of Buddhism. Ed. secunda. Londinii: George Allen and Unwin.
  • Murty, K. Satchidananda. (1971) 1978. Nagarjuna. Ed. secunda. Dellii: National Book Trust.
  • Ramanan, K. Venkata. (1966) 1978. Nāgārjuna's Philosophy. Mons Viridis et Tocii: Charles E. Tuttle. Iterum impressus: Dellii: Motilal Banarsidass.
  • Ruegg, D. Seyfort. 1981. The literature of the Madhyamaka school of philosophy in India. A History of Indian literature. Harrassowitz. ISBN 978-3-447-02204-0.
  • Sastri, H. Chatterjee, ed. 1977. The Philosophy of Nāgārjuna as contained in the Ratnāvalī. Pars I [textus et praefatio]. Calcuttae: Saraswat Library.
  • Streng, Frederick J. 1967. Emptiness: A Study in Religious Meaning. Nashville: Abingdon Press.
  • Tuck, Andrew P. 1990. Comparative Philosophy and the Philosophy of Scholarship: on the Western Interpretation of Nāgārjuna. Oxoniae: Oxford University Press.
  • Vivenza, Jean-Marc. 2001. Nâgârjuna et la doctrine de la vacuité. Albin Michel.
  • Walser, Joseph. 2002. Nagarjuna and the Ratnavali: New Ways to Date an Old Philosopher. Journal of the International Association of Buddhist Studies 25 (1–2): 209–62. PDF.
  • Walser, Joseph. 2005. Nāgārjuna in Context: Mahāyāna Buddhism and Early Indian Culture. Novi Eboraci: Columbia University Press.
  • Westerhoff, Jan. 2009. Nāgārjuna's Madhyamaka. A Philosophical Introduction. Oxoniae: Oxford University Press.
  • Westerhoff, Jan. 2010. The Dispeller of Disputes: Nāgārjuna's Vigrahavyāvartanī. Oxoniae: Oxford University Press.
  • Wedemeyer, Christian K. 2007. Āryadeva's Lamp that Integrates the Practices: The Gradual Path of Vajrayāna Buddhism according to the Esoteric Community Noble Tradition. Novi Eboraci: AIBS/Columbia University Press.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Nagarjunam spectant.
Vicicitatio habet citationes quae ad Nāgārjuna spectant.
Vide Nāgārjuna apud Vicifontem.