Jump to content

Mons ignifer

E Vicipaedia
Mons Sanctae Helenae in civitate Vasingtonia die 18 Maii 1980 erumpit.
Tabula notata montis igniferi: 1, camera magmatis; 2, saxum fundamenti; 3, fistula; 4, basis; 5, Lamina magmatica; 6, fistula bracchialis; 7, laminae cineris ex vulcano emissae; 8, latus; 9, laminae rhyagis ex vulcano emissae; 10, fauces; 11, conus parasiticus; 12, fluxus rhyagis; 13, os; 14, cratera; 15m nubes cinerum.

Mons ignifer,[1] mons ignivomus,[2][3] mons Vulcanius,[2] vel vulcanus tantum,[3] est mons qui erumpens ignem, lavam, cineresque ex terrae abyssis ad superficiem fundit. Talium montium, exempla celeberrima sunt Aetna, Eyjafjallajökull, Kilauea, Kilimandiarus, Krakatau[4], Mauna Kea, Mauna Loa, Mons Calvus, Mons Sanctae Helenae, Thera,[5] Vesuvius. Maximus in systemate solari est Olympus Mons, qui in Marte planeta patet.

Nexus interni

  1. Gustavus Adolphus Schumann, Pentateuchus Hebraice et Graece, vol. 1, Genesis (Lipsiae: Friedericus Fleischer, 1829), 66.
  2. 1 2 Friedrich Karl Kraft: Deutsch-Lateinisches Lexikon aus den Römischen Classikern zusammengetragen und nach den besten neuern Hülfsmitteln bearbeitet. Zweiter Band. K–Z. Vierte umgearbeitete und vermehrte Auflage (Stutgardiae, 1844), 1244.
  3. 1 2 Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, editio secunda, 2009.
  4. Ioseph Donat, Summa philosophiae christianae..., vol. 4, 1924, p. 380.
  5. Vide etiam Calderam Thereaeam,

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad montes igniferos spectant.