Mons ignifer
Jump to navigation
Jump to search
Mons ignifer,[1] mons ignivomus,[2][3] mons Vulcanius[2] vel vulcanus,[3] est mons qui erumpens ignem, lavam, cineresque ex terrae abyssis ad superficiem fundit. Talium montium, exempla celeberrima sunt Aetna, Eyjafjallajökull, Kilauea, Kilimandiarus, Krakatau, Mauna Loa, Mons Sanctae Helenae, Thera (cf. Caldera Theraea), Vesuvius. Maximus in systemate solari est Olympus Mons, in Marte planeta situs.
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Gustavus Adolphus Schumann, Pentateuchus Hebraice et Graece, vol. 1, Genesis (Lipsiae: Friedericus Fleischer, 1829), 66.
- ↑ 2.0 2.1 Friedrich Karl Kraft: Deutsch-Lateinisches Lexikon aus den Römischen Classikern zusammengetragen und nach den besten neuern Hülfsmitteln bearbeitet. Zweiter Band. K – Z. Vierte umgearbeitete und vermehrte Auflage. Stuttgart, 1844, p. 1244.
- ↑ 3.0 3.1 Ebbe Vilborg, Norstedts svensk-latinska ordbok, editio secunda, 2009.
Bibliopgraphia[recensere | fontem recensere]
- Cas, R. A. F., et J. V. Wright. 1987. Volcanic Successions. Unwin Hyman. ISBN 0045520224.
- Macdonald, Gordon, et Agatin T. Abbott. 1970. Volcanoes in the Sea. Honolulu: University of Hawaii Press.
- Marti, Joan, et Gerald Ernst. 2005. Volcanoes and the Environment. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0521592542.
- Ollier, Cliff. 1988. 'Volcanoes. Oxoniae: Basil Blackwell. ISBN 063115664X, ISBN 0631159770.
- Sigurðsson, Haraldur, ed. 1999. Encyclopedia of Volcanoes. Academic Press. ISBN 012643140X.
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
![]() |
Vicimedia Communia plura habent quae ad montes igniferos spectant. |