Lingua Cumanica

Lingua Cumanica
Taxinomia:	Turcica
Locutores:	iam mortua
Sigla:	1 —, 2 —, 3 —
Status publicus
Officialis	—
Privata	—
Litterae:	litteris Latinis (non a Cumanis ipsis) et Armeniis monumenta scripta sunt
Scriptura:
Procuratio:	—
Migrationes Cumanorum saeculis XI et XII

Lingua Cumanica est linguarum Turcicarum una iam extincta. A saeculo XI usque ad XIV a Cumanis^[1] usurpata est; Cumani in tesqua magna inter Danubium et Rham flumen migraverunt. Lexicon necnon grammatica Cumanica solum e Codice Cumanico nota sunt.

Proxima Cumanicae sunt monumenta linguae, ut dicitur, Armeno-Kiptchakicae^[2], litteris Armeniis scripta saeculis XVI et XVII in regione Cameneciae et Leopolis. Dialectus quidam Turcicus Cumanicae propinquus etiam in Hungaria saeculo XVII notus est; Stephanus^[3] Varró, qui ea utebatur postremus, anno 1770 mortuus est.

Notae[recensere | fontem recensere]

↑ De nomine, e.g.: Petri Chorvath Commentatio de initiis, ac maioribus Jazygum et Cumanorum... Pestini 1801. (Textus apud Google Books)
↑ Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove)
↑ Hungarice István.

Exemplum[recensere | fontem recensere]

(E Codice Cumanico)

Atamız kim köktesiñ.
Alğışlı bolsun seniñ atıñ,
kelsin seniñ xanlığıñ,
bolsun seniñ tilemekiñ –
neçik kim kökte, alay [da] yerde.
Kündeki ötmegimizni bizge bugün bergil.
Dağı yazuqlarımıznı bizge boşatqıl –
neçik biz boşatırbız bizge yaman etkenlerge.
Dağı yekniñ sınamaqına bizni quurmağıl.
Basa barça yamandan bizni qutxarğıl.

Pater noster, qui es in caelis,
sanctificetur nomen tuum.
Adveniat regnum tuum.
Fiat voluntas tua,
sicut in caelo, et in terra.
Panem nostrum cotidianum da nobis hodie,
et dimitte nobis debita nostra,
sicut et nos dimittimus debitoribus nostris.
Et ne nos induxeris in tentationem,
sed libera nos a malo.

De lingua Cumanica[recensere | fontem recensere]

Güner, Galip (2013), Kıpçak Türkçesi Grameri, Kesit Press, İstanbul. (Turcice)
Чеченов А.А. Половецкий язык // Языки мира: Тюркские языки. М., 1996. C. 110—116. (Russice)
Гаркавец А.Н. Codex Cumanicus: Половецкие молитвы, гимны и загадки XIII—XIV веков // Кыпчакское письменное наследие. Т. II. Алматы, 2007. С. 63—120. (Russice)

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Codex Cumanicus a Géza Kuun editus anno 1880

[1] De nomine, e.g.: Petri Chorvath Commentatio de initiis, ac maioribus Jazygum et Cumanorum... Pestini 1801. (Textus apud Google Books)

[2] Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove)

[3] Hungarice István.

[1]

[2]

[3]