Idiolectos
Jump to navigation
Jump to search
Idiolectos est distinctus unius hominis solitus linguae usus, oratione non exclusa. Haec consuetudo privata vocabularium, grammaticam, et pronuntiatum amplectitur. Idiolectos ergo est varietas linguae cuique homini unica, ac a dialecto differt, quia dialectos est communis proprietatum linguisticarum copia cum quodam hominum grege communicata. Notio linguae est abstracta usus linguae et facultatum locutorum auditorumque singulorum descriptio.[1] Secundum hanc opinionem, lingua est "congeries idiolectorum . . . potius quam entitas per se."[2][1][3]
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Виноградов, B. A. 1990. Идиолект. Лингвистический энциклопедический словарь. Moscuae: Советская энциклопедия.
- Gleitman, Lila. 1993. A human universal: the capacity to learn a language. Modern Philology 90:13–33.
- Hansen, Sandra. 2006. Als Sprachwissenschaftler auf Verbrecherjagd: Die forensische Linguistik beim Bundeskriminalamt. Scienzz-magazin, 15 Augusti.
- McMenamin, Gerald R., et Dongdoo Choi. 2002. Forensic Linguistics: Advances in Forensic Stylistics. Londinii: CRC Press.
- Niedzielski, Nancy, et Dennis Preston. 2000. Folk Linguistics. Berolini: Mouton de Gruyter.
- Zuckermann, Ghil'ad. 2006. A New Vision for 'Israeli Hebrew': Theoretical and Practical Implications of Analysing Israel's Main Language as a Semi-Engineered Semito-European Hybrid Language. Journal of Modern Jewish Studies 5(1): 57–71.
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
![]() |
Vide Idiolectos in Victionario. |