Idiolectos

E Vicipaedia

Idiolectos est distinctus unius hominis solitus linguae usus, oratione non exclusa. Haec consuetudo privata vocabularium, grammaticam, et pronuntiatum amplectitur. Idiolectos ergo est varietas linguae cuique homini unica, ac a dialecto differt, quia dialectos est communis proprietatum linguisticarum copia cum quodam hominum grege communicata. Notio linguae est abstracta usus linguae et facultatum locutorum auditorumque singulorum descriptio.[1] Secundum hanc opinionem, lingua est "congeries idiolectorum . . . potius quam entitas per se."[2][1][3]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. 1.0 1.1 Zuckermann 2006.
  2. Anglice "ensemble of idiolects . . . rather than an entity per se."
  3. Niedzielski et Preston 2000.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Виноградов, B. A. 1990. Идиолект. Лингвистический энциклопедический словарь. Moscuae: Советская энциклопедия.
  • Gleitman, Lila. 1993. A human universal: the capacity to learn a language. Modern Philology 90:13–33.
  • Hansen, Sandra. 2006. Als Sprachwissenschaftler auf Verbrecherjagd: Die forensische Linguistik beim Bundeskriminalamt. Scienzz-magazin, 15 Augusti.
  • McMenamin, Gerald R., et Dongdoo Choi. 2002. Forensic Linguistics: Advances in Forensic Stylistics. Londinii: CRC Press.
  • Niedzielski, Nancy, et Dennis Preston. 2000. Folk Linguistics. Berolini: Mouton de Gruyter.
  • Zuckermann, Ghil'ad. 2006. A New Vision for 'Israeli Hebrew': Theoretical and Practical Implications of Analysing Israel's Main Language as a Semi-Engineered Semito-European Hybrid Language. Journal of Modern Jewish Studies 5(1): 57–71.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]