Cantus

E Vicipaedia

Haec commentatio de musica narrat. De alia significatione videatur cantus (instrumentum ex ferro factum).

Puellae canunt.

Cantus, vel concentus, est ars sonorum musicorum voce efficiendorum.[1][2][3] Cantor vel cantrix, aut saepe in iaz et musica populari vocalista, est homo qui canit vel canere solet.[4][5]

Henricus Caruso tenor, 1910.

Cantores ariis, recitatoriis, carminibus, aliisque generibus musicis perfunguntur, aut cum aut sine adiunctione ab instrumentis praebita. Cantus saepe a coetu musicorum efficitur, sicut choro cantorum et grege instrumentalistarum. Cantores soli perfungi possunt, vel ab uno instrumento, ut in carminibus artis nonnullisque modis iazensibus, aut multis instrumentis, ut big band etiam adeo orchestra symphonica. Inter varios canendi modos sunt musica culta sicut opera Occidentalis et Sinica, musica classica Hindustanica, genera musicae religiosae sicut musica evangelistica, musica traditionalis, musica mundi, iaz, blues, et ghazal, ac genera musicae vulgo gratissimae sicut musica popularis, musica rockica, et musica saltatoria electronica.

Mauritius Rollinat ad claviaturam canit, ex aquarelle? Gaston Béthune (1892).
Ella Fitzgerald, cantatrix iazensis, 1940.
Harrius Belafonte canit, mense Februario 1954.
Fridericus Mercury canit, 1977.
Editha Piaf canit, 1962.
Plica vocalis humana.
Concentus. Hercules de' Roberti, circa 1490.
La Chanteuse au gant. Pictura ab Edgaro Degas picta, 1878.

Cantus aut publicus aut privatus, aut sollemnis aut fortuitus, aut stricte compositus aut libere extemporaneus esse potest. Devotionis religiosae vel avocamenti causa, vel fons voluptatis aut solatii, vel ritus et pars eruditionis musicae vel etiam professio effici potest. Paene omnes homines canere possunt, sed excellentia canendi tempus, studium, instructionem, et exercitationem poscit constantem et iustam. Cum cantor assidue meditaretur, soni clariores validioresque fieri possunt.[6] Cantores professionales eorum curricula vitae in uno genere musico plerumque machinantur, sicut musica classica et musica rockica, sed aliquot cantors nonnullis generibus prospere utuntur. Cantores professionales per eorum cursus totos exercitationem vocalem plerumque a magistris vocalibus vel exercitoribus vocalibus petunt.

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Definition of SINGING. . www.merriam-webster.com .
  2. Definition of sing | Dictionary.com. . www.dictionary.com .
  3. Company, Houghton Mifflin Harcourt Publishing. The American Heritage Dictionary entry: singing. . ahdictionary.com .
  4. VOCALIST – meaning in the Cambridge English Dictionary. . Dictionary.cambridge.org .
  5. "Vocalist | Definition of vocalist in US English by Oxford Dictionaries" .
  6. Falkner, Keith, ed. (1983). Voice. Iudas Menuhin music guides. Londinii: MacDonald Young. pp. 26. ISBN 978-0-356-09099-3 

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Blackwood, Alan. 1981. The Performing World of the Singer. Londinii: Hamish Hamilton. ISBN 0-241-10588-9.
  • Brandl, Franz. 2002. Die Kunst der Stimmbildung auf physiologischer Grundlage. Monaci: Eigenverlag. ISBN 3-00-008593-9.
  •  Epin, Bernard, et Max Rongier. 1977.Profession chanteur. Lutetiae: Éditions Farandole. ISBN 2-7047-0031-1.
  • Fischer, Jens Malte. 1993. Große Stimmen: Von Enrico Caruso bis Jessye Norman. Stutgardiae: Metzler. ISBN 3-476-00893-2.
  • Goddard, Françoise E. 1985. La voce: Tecnica e storia dal canto gregoriano al rock. Padovae: Franco Muzzio. ISBN 88-7021-325-0.
  • Hartman, Charles O. 1991. Jazz text: voice and improvisation in poetry, jazz, and song. Princetoniae: Princeton University Press. ISBN 0691068178.
  • Hunter, Eric J., et Ingo R. Titze. 2004. "Overlap of hearing and voicing ranges in singing." Journal of Singing 61 (4): 387–92. PMC 2763406. PMID 19844607. PDF.
  • Kasper, Hans-Josef. 2008. Singen und Flugzeuge: Stimmhygiene und Stimmregeneration mit dem Bernoulli-Effekt. Otzenhausen: Burr, ISBN 978-3-9806866-9-3.
  • Kesting, Jürgen. 2008. Die großen Sänger. 4 voll. Hamburgi: Hofmann und Campe. ISBN 978-3-455-50070-7.
  • Kutsch, Karl Josef, et Leo Riemens. 2006. Großes Sängerlexikon. Ed. tertia. Berolini: Directmedia Publishing GmbH. Digitale Bibliothek Band 33. ISBN 978-3-89853-433-8.
  • Menicucci, Delfo. 2015. La voce, d'altro canto. Zecchini Editore. ISBN 978-88-6540-138-5.
  • Merkel, Carl Ludwig. 1857. Anatomie und Physiologie des menschlichen Stimm- und Sprach-Organs (Anthropophonik) nach eigenen Beobachtungen und Versuchen wissenschaftlich begründet. Lipsiae: Ambr. Abel.
  • Potter, John, ed. 2000. The Cambridge companion to singing. Cantabrigiae: Cambridge University Press. ISBN 0521622255, ISBN 0521627095 (charta).
  • Reid, Cornelius. 1983. A Dictionary of Vocal Terminology: An Analysis. Novi Eboraci: J. Patelson Music House. ISBN 0-915282-07-0.
  • Richter, Bernhard. 2013. Die Stimme: Grundlagen, künstlerische Praxis, Gesunderhaltung. Lipsiae: Henschel Verlag. ISBN 978-3-89487-727-9.
  • Sieber, Ferdinand. 1871. Katechismus der Gesangskunst. Ed. secunda. Lipsiae: Weber.
  • Sundberg, Johan.2015. Die Wissenschaft von der Singstimme: Neuübersetzung aus dem Schwedischen. Augsburgi: Wißner. ISBN 978-3-89639-959-5.
  • Suppan, Wolfgang. 2002. "Singen." In Oesterreichisches Musiklexikon. Vindobonae. ISBN 3-7001-3077-5. Impressio: vol. 5. Vindobonae: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 2006. ISBN 3-7001-3067-8.
  •  Vennard, William. 1967Singing: the mechanism and the technic. Novi Eboraci: Carl Fischer Music. ISBN 978-0-8258-0055-9. OCLC 248006248.
  • Vormann-Sauer, Martina. 2017. Die Singstimme der Frau: Anatomie und Physiologie – Technik und Strategien klassischen Singens. Augsburgi: Wißner. ISBN 978-3-95786-080-4.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad cantores spectant (Vocalists, Singing).
Vide cantum in Victionario.