Editha Piaf

E Vicipaedia
Wikidata Editha Piaf
Res apud Vicidata repertae:
Editha Piaf: subscriptio
Editha Piaf: subscriptio
Nativitas: 19 Decembris 1915; Lutetia
Obitus: 10 Octobris 1963; Grassa
Patria: Francia
Nomen nativum: Édith Giovanna Gassion

Familia

Genitores: Louis Gassion; Line Marsa
Coniunx: Jacques Pills, Theophanis Lamboukas
Proles: Marcelle Dupont

Memoria

Sepultura: Coemeterium Père Lachaise, Grave of Gassion-Piaf
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal
Tout ça m'est bien égal
(Editha Piaf)
Editha Piaf puella.
Sepulcrum Piafianum in Coemeterio Patris Lachaise Lutetiae.
Signum Edithae Piaf in Kielce Poloniae.

Editha Ioanna Gassion, appellata Editha Piaf[1] (nata Lutetiae die 19 Decembris 1915; mortua[2] Grassae die 11 Octobris 1963[3]), fuit cantrix, compositor carminum et actrix in pelliculis Francica, quae late habetur maxima Franciae cantrix popularis et una ex stellis culturae Francicae latissime notis.[4]

Musica Piafiana saepe erat autobiographica, suam vitam penitus exprimens, cui ballatae amoris, desiderii, damni, doloris fuerunt modus proprius. Inter eius cantica populo gratissima sunt "La Vie en rose" ('Vita rosea', 1946), "Non, je ne regrette rien" ('Non, paenitet me nihil', 1960), "Hymne à l'amour" ('Hymnus Amoris' 1949), "Milord" ('Mi domine', 1959), "La Foule" ('Turba', 1957), "l'Accordéoniste" ('Accordionista', 1955), "Padam... Padam..." (1951).

Piaf anno 1963 mortua et corpore in coemeterio Patris Lachaise sepulto, nonnullae biographiae et pelliculae eius vitam investigant, inter quas La Vie en rose (2007), quae Praemium Academiae accepit. Piaf una ex celeberrimis saeculi vicensimi actoribus facta est.[5]

Praeclara cantica[recensere | fontem recensere]

  • Mon légionnaire ('Legionarius meus', 1936)
  • Le Fanion de la Légion (1936
  • Tu es partout ('Ubique es', 1943)
  • La vie en rose ('Vita rosea', 1945)
  • Les Trois Cloches (1945)
  • Hymne à l'amour ('Hymnus amoris', 1949); Marcello Cerdan pugili et sinistro casu aeroplani mortuo dicatus
  • Padam... Padam... (1951)
  • Sous le ciel de Paris ('Sub caelo Lutetiae', 1954)
  • Les Amants d'un jour ('Unum diem amantes', 1956)
  • La Foule ('Turba', 1957)
  • Milord (1959)
  • Non, je ne regrette rien ('Non, paenitet me nihil', 1960)

Pelliculae[recensere | fontem recensere]

Anno 2007, pellicula La Môme de vita Edithae Piaf ab Oliviero Dahan ducta promulgata est.

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Quae dicitur passercula nam dialectu Lutetiae passer piaf dicitur.
  2. Post tristem vitam, quod Piaf servum alcoholis et substantiarum psychotropicarum vitii pectus habebat, et cirrhosi hepatis mortua est.
  3. Mors Piaf solum insequenti die nuntiata est Lutetiae.
  4. Steve Huey, Édith Piaf: Biography (Yahoo! Music).
  5. Burke 2011.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Autobiographiae[recensere | fontem recensere]

  • Piaf, Édith. 1958. Au bal de la chance, préface de Jean Cocteau, postface de Fred Mella, présenté et annoté par Marc Robine. Jeheber ed. (réédition en 2003, Éditions de l'Archipel)
  • Piaf, Edith. 1958. The Wheel Of Fortune: The Autobiography of Édith Piaf. In Anglicum conversus a Peter Trewartha et Andrée Masoin de Virton. Peter Owen Publishers. ISBN 0-7206-1228-4.
  • Piaf, Édith. 1963. Ma vie. Lutetiae: Union générale d'éditions.
  • Piaf, Édith. 2011. Mon amour bleu. Grasset et Fasquelle.

Apomnemoneumata[recensere | fontem recensere]

  • Denise Gassion et Robert Morcet, Édith Piaf secrète et publique, Ergo press, Issy-les-Moulineaux, 1988.
  • Bernard Marchois, Édith Piaf, TF1 Éditions, Lutetiae, 1995.
  • Cartier, Jacqueline, et Hugues Vassal, Édith et Thérèse, la Sainte et la Pécheresse, Éditions Anne Carrière, Lutetiae, 1999.
  • Marcel CerdanJjr., Édith Piaf et moi, Éditions Flammarion, Lutetiae, 2000.
  • Édith Piaf et Marcel Cerdan, Moi pour toi - Lettres d'amour, Le Cherche Midi Éditeur, Lutetiae, 2002.
  • Ginou Richer, Mon amie Édith Piaf, Instantané Éditions, Lutetiae, 2004.

Biographiae[recensere | fontem recensere]

  • Bret, David. 1988. The Piaf Legend. Robson Books.
  • Bret, David. (1998) 2007. Piaf: A Passionate Life. Robson Books.
  • Burke, Carolyn. 2011. No Regrets: The Life of Edith Piaf. Novi Eboraci: Alfred A. Knopf. ISBN 978-0-307-26801-3.
  • Huey, Steve. Édith Piaf: Biography. Yahoo! Music.
  • Hiégel, Pierre. 1962. Édith Piaf, É‬ditions de l'Heure, Monaco.
  • Simone Berteaut. 1969, 1993. Piaf,‭ ‬récit, Robert Laffont, Lutetiae.
  • William Laurent. 1983. ‬Édith Piaf, ‭‬‬F.‭ ‬Loucrani, ‬Collection Numéro‭ ‬1,‭ Lutetiae.
  • Margaret Crosland. 1985. ‬Piaf. Lutetiae et Londinii: ‭‬‬É‬ditions Hodder and Stoughton.
  • David Bret, ‭‬The Piaf legend‭‬, ‭Robson Books, Londinii, ‭1988,.
  • Monique Lefèvre, ‭‬Piaf, ‭Télérama Hors série no. 47,‭ Lutetiae, ‭‬‬1993,.
  • Marc Bonel et Danielle‭ ‬Bonel, ‭‬Édith Piaf, ‭ ‬le temps d'une vie, ‭ Éditions de Fallois, ‭‬Paris‭, ‬‬1993,‭
  • Dominique Grimault et Patrick‭ ‬Mahé, ‭‬Piaf-Cerdan :‭ ‬un hymne à l'amour, 1946-1949, Éditions‭ ‬de la Seine, Lutetiae, ‭‬1993.‭
  • Louis Valentin, ‭‬Piaf, ‭‬Plon, Lutetiae, ‭‬1993.
  • André Larue, ‭‬Édith Piaf, ‭ ‬l'amour toujours, É‬ditions Michel Lafon, Lutetiae, ‭1993.
  • Jean Noli, ‭‬Piaf secrète, ‭É‬ditions L'Archipel, ‬Paris, ‭1993,‭ (rééd.‭ ‬2003‭)‬.
  • Duclos, Pierre, et Georges Martin. 1995. Piaf. Ed. nova. Éditions du Seuil. ISBN 2-02-023916-7.
  • Sophie Troubac, ‭‬Édith Piaf, ‭ ‬l'hymne à l'amour, É‬ditions Sauret, ‬Monaco, ‭‬1995.
  • Frédéric Perroud, ‬Marcel Cerdan-Édith Piaf‭ ‬:‭ ‬le bel amour, É‬ditions Acropole, ‬Paris, 1999.
  • Stan Cuesta (préface de François Hadji-Lazaro), ‬Édith Piaf, É‬ditions J'ai lu/Librio Musique no. 384, Paris, 2000. ISBN 2-290-30639-8
  • François Levy, ‭ ‬Passion Édith Piaf la môme de Paris, ‬‬É‬ditions Textuel, Paris, ‭2003.
  • Jean-Dominique Brierre, ‬Édith Piaf :‭ « Sans amour on n'est rien du tout »‬, Éditions‭ ‬Hors collection, ‬Paris, 2003.
  • David Lelait-Helo, ‬Sur un air de Piaf, ‭ Payot, ‬Paris, ‭2003.
  • Marcel Cerdan Jr., ‬Piaf et moi, ‭ Flammarion, ‬France, ‭‬2000.
  • Emmanuel Bonini, Piaf, la vérité, Pygmalion, 2008.
  • Frédéric Quinonero, Edith Piaf, le temps d'illuminer, Éditions Didier Carpentier, 2008.
  • Gilles Durieux, Anthony Berrot, et Jean-Paul Mazillie. 2010. Piaf, de la Môme à Edith : documents inédits, Lutetiae: Le Cherche Midi.

Essais[recensere | fontem recensere]

  • L'Homme à la moto, le chef-d'œuvre de Piaf par Stan Cuesta, Éditions Scali, Collection « L'authentique histoire de la chanson » (illustrée), Paris, 2007. ISBN 2-35012-126-7

Nexus externi[recensere | fontem recensere]