Editha Piaf
Jump to navigation
Jump to search

Signum Edithae Piaf in Kielce Poloniae
Res apud Vicidata repertae:
- Non, rien de rien
- Non, je ne regrette rien
- Ni le bien qu'on m'a fait, ni le mal
- Tout ça m'est bien égal
- (Editha Piaf)
Editha Ioanna Gassion, appellata Editha Piaf[1] (nata Lutetiae die 19 Decembris 1915; mortua[2] Grassae die 11 Octobris 1963[3]), fuit cantrix et signum culturae Francica, quae late habetur maxima Franciae cantrix popularis.[4] Cantus suam ostendit vitam, cui ballatae (Anglice: ballads) fuerunt modus proprius. Inter sua cantica populo gratissima sunt "La Vie en rose" ('Vita rosea', 1946), "Non, je ne regrette rien" ('Non, paenitet me nihil', 1960), "Hymne à l'amour" ('Hymnus Amoris' 1949), "Milord" ('Mi domine', 1959), "La Foule" ('Turba', 1957), "l'Accordéoniste" ('Accordionista', 1955), et "Padam... Padam..." (1951).
Index
Praeclara cantica[recensere | fontem recensere]
- Mon légionnaire ('Legionarius meus', 1936)
- Le Fanion de la Légion (1936
- Tu es partout ('Ubique es', 1943)
- La vie en rose ('Vita rosea', 1945)
- Les Trois Cloches (1945)
- Hymne à l'amour ('Hymnus amoris', 1949); Marcello Cerdan pugili et sinistro casu aeroplani mortuo dicatus
- Padam... Padam... (1951)
- Sous le ciel de Paris ('Sub caelo Lutetiae', 1954)
- Les Amants d'un jour ('Unum diem amantes', 1956)
- La Foule ('Turba', 1957)
- Milord (1959)
- Non, je ne regrette rien ('Non, paenitet me nihil', 1960)
Pelliculae[recensere | fontem recensere]
Anno 2007, pellicula La Môme de vita Edithae Piaf ab Oliviero Dahan ducta promulgata est.
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Quae dicitur passercula nam dialectu Lutetiae passer piaf dicitur.
- ↑ Post tristem vitam, quod Piaf servum alcoholis et substantiarum psychotropicarum vitii pectus habebat, et cirrhosi hepatis mortua est.
- ↑ Mors Piaf solum insequenti die nuntiata est Lutetiae.
- ↑ Steve Huey, Édith Piaf: Biography (Yahoo! Music).
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
Autobiographiae[recensere | fontem recensere]
- Édith Piaf. 1958. Au bal de la chance, préface de Jean Cocteau, postface de Fred Mella, présenté et annoté par Marc Robine. Jeheber ed. (réédition en 2003, Éditions de l'Archipel)
- Piaf, Edith. 1958. The Wheel Of Fortune: The Autobiography of Édith Piaf. Peter Owen Publishers. ISBN 0-7206-1228-4.
- Édith Piaf. 1963. Ma vie. Lutetiae: Union générale d'éditions.
- Édith Piaf. 2011. Mon amour bleu. Grasset et Fasquelle.
Apomnemoneumata[recensere | fontem recensere]
- Denise Gassion et Robert Morcet, Édith Piaf secrète et publique, Ergo press, Issy-les-Moulineaux, 1988.
- Bernard Marchois, Édith Piaf, TF1 Éditions, Paris, 1995.
- Jacqueline Cartier, Hugues Vassal, Édith et Thérèse, la Sainte et la Pécheresse, Éditions Anne Carrière, Paris, 1999.
- Marcel Cerdan jr., Édith Piaf et moi, Éditions Flammarion, Paris, 2000.
- Édith Piaf et Marcel Cerdan, Moi pour toi - Lettres d'amour, Le Cherche Midi Éditeur, Paris, 2002.
- Ginou Richer, Mon amie Édith Piaf, Instantané Éditions, Paris, 2004.
Biographiae[recensere | fontem recensere]
- Bret, David. 1988. The Piaf Legend. Robson Books.
- Bret, David. (1998) 2007. Piaf: A Passionate Life. Robson Books.
- Huey, Steve. Édith Piaf: Biography. Yahoo! Music.
- Hiégel, Pierre. 1962. Édith Piaf, Éditions de l'Heure, Monaco.
- Simone Berteaut. 1969, 1993. Piaf, récit, Robert Laffont, Lutetiae.
- William Laurent. 1983. Édith Piaf, F. Loucrani, Collection Numéro 1, Lutetiae.
- Margaret Crosland. 1985. Piaf. Lutetiae et Londinii: Éditions Hodder and Stoughton.
- David Bret, The Piaf legend, Robson Books, Londinii, 1988,.
- Monique Lefèvre, Piaf, Télérama Hors série no. 47, Paris, 1993,.
- Marc Bonel et Danielle Bonel, Édith Piaf, le temps d'une vie, Éditions de Fallois, Paris, 1993,
- Dominique Grimault et Patrick Mahé, Piaf-Cerdan : un hymne à l'amour, 1946-1949, Éditions de la Seine, Paris, 1993.
- Louis Valentin, Piaf, Plon, Paris, 1993.
- André Larue, Édith Piaf, l'amour toujours, Éditions Michel Lafon, Paris, 1993.
- Jean Noli, Piaf secrète, Éditions L'Archipel, Paris, 1993, (rééd. 2003).
- Duclos, Pierre, et Georges Martin. 1995. Piaf. Ed. nova. Éditions du Seuil. ISBN 2-02-023916-7.
- Sophie Troubac, Édith Piaf, l'hymne à l'amour, Éditions Sauret, Monaco, 1995.
- Frédéric Perroud, Marcel Cerdan-Édith Piaf : le bel amour, Éditions Acropole, Paris, 1999.
- Stan Cuesta (préface de François Hadji-Lazaro), Édith Piaf, Éditions J'ai lu/Librio Musique no. 384, Paris, 2000. ISBN 2-290-30639-8
- François Levy, Passion Édith Piaf la môme de Paris, Éditions Textuel, Paris, 2003.
- Jean-Dominique Brierre, Édith Piaf : « Sans amour on n'est rien du tout », Éditions Hors collection, Paris, 2003.
- David Lelait-Helo, Sur un air de Piaf, Payot, Paris, 2003.
- Marcel Cerdan Jr., Piaf et moi, Flammarion, France, 2000.
- Emmanuel Bonini, Piaf, la vérité, Pygmalion, 2008.
- Frédéric Quinonero, Edith Piaf, le temps d'illuminer, Éditions Didier Carpentier, 2008.
- Gilles Durieux, Anthony Berrot, et Jean-Paul Mazillie. 2010. Piaf, de la Môme à Edith : documents inédits, Lutetiae: Le Cherche Midi.
Essais[recensere | fontem recensere]
- L'Homme à la moto, le chef-d'œuvre de Piaf par Stan Cuesta, Éditions Scali, Collection « L'authentique histoire de la chanson » (illustrée), Paris, 2007. ISBN 2-35012-126-7
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
- Pagina de Editha Piaf (Francogallice)
- Pagina de Editha Piaf (Francogallice)
- Pagina publica pelliculae La Vie En Rose (Francogallice)
- Verba cantus Edithae Piaf (Francogallice)
- Victoriae Piaf (Francogallice)