Autophagocytosis

E Vicipaedia
A Diagramma cursus autophagocytosis, qui autophagosomata (AP) et autolysosomata (AL) generat, B Micrographia electronica eorum, in corpore adiposo larvae muscae fructuariae, C AP coloratione fluorescente (maculae lucidae parvae) in hepatocyto muris esurientis.

Autophagocytosis (Graecis verbis αὐτόφαγος, digestio sui, et κύτος, cavum, cellula) describit naturalis digestio cellulae ad materias non necessarias vel dysfunctionales delendas, ope lysosomatum. Notio Anglica autophagy[1] anno 1963 inventa est ab Christiano de Duve[2], qui anno 1974 pro operibus de lysosomatibus Praemium Nobelianum physiologiae et medicinae accepit. Ope autophagocytosis intracellularis digestio ordinata et regeneratio partium cellulae fieri potest[3]. Autophagocytosis systema dynamicum consideranda est, non solum cursus degrationis simplicis, sed etiam generationis novarum partium et energiae ad cellulas renovandas, velut homoeostasis.

Genera quattuor descripta sunt: macroautophagocytosis (materiae maioris ut organellorum dysfunctionalium, cursus principalis), microautophagocytosis (materiae minoris cytoplasmaticae), autophagocytosis comite reddita (iter specificum ope complexus HSPA8 (comites hsc70)), crinophagocytosis (fusio directa cum lysosomate, celeris)[4]. Macroautophagocytose ineunte primum ab reticulo endoplasmatico structura sphaerica, omegasoma, formatur; deinde materia destruenda circumcluditur ab phagophora, processus omegasomatis cum coniunctione mitochondriorum[5]; cum formatione membranae duplicis circum materiam vocitatur autophagosoma[6]. Denique fusio inter autophagosoma et lysosoma fit, cum formatione autolysosomatis[7].

In senectute debiliatio autophagocytosis observatur[8].

Vitia autophagocytosis cum morbis hominis coniuncta sunt, ut neurodegenerativis et cancerosis. Nimirum scientia ad inductionem therapeuticam autophagocytosis spectat[9].

Ne confundas autophagocytosis cum:

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Cave ne confundas cum notione autophagiae, quae ad perturbationem psychiatricam refert (vide textum).
  2. Klionsky D. J. (Aug 2008). "Autophagy revisited: a conversation with Christian de Duve". Autophagy 4 (6): 740-3 doi:10.4161/auto.6398
  3. Mizushima N., Komatsu M. (Nov 2011). "Autophagy: renovation of cells and tissues". Cell 147 (4): 728-41  doi:10.1016/j.cell.2011.10.026
  4. Csizmadia T., Juhász G. (2020). "Crinophagy mechanisms and its potential role in human health and disease". Progress in molecular biology and translational science 172: 239-55  doi:10.1016/bs.pmbts.2020.02.002
  5. Biazik J., Ylä-Anttila P., Vihinen H., Jokitalo E., Eskelinen E.-L. (2015). "Ultrastructural relationship of the phagophore with surrounding organelles". Autophagy 11 (3): 439-51  doi:10.1080/15548627.2015.1017178
  6. Mizushima N., Ohsumi Y., Yoshimori T. (Dec 2002). "Autophagosome formation in mammalian cells". Cell structure and function 27 (6): 421-9  doi:10.1247/csf.27.421
  7. Lőrincz P., Juhász G. (Apr 2020). "Autophagosome-Lysosome Fusion". Journal of molecular biology 432 (8): 2462-82  doi:10.1016/j.jmb.2019.10.028
  8. Kaushik S., Tasset I., Arias E., Pampliega O., Wong E., Martinez-Vicente M., Cuervo A. M. (Dec 2021). Autophagy and the hallmarks of aging. 72  doi:10.1016/j.arr.2021.101468
  9. Djajadikerta A., Keshri S., Pavel M., Prestil R., Ryan L., Rubinsztein D. C. (Apr 2020). "Autophagy Induction as a Therapeutic Strategy for Neurodegenerative Diseases". Journal of molecular biology 432 (8): 2799-821  doi:10.1016/j.jmb.2019.12.035

Nexus interni

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

  • The New York Times: Exercitatio purgatorium domesticum corporis (Anglice)