Sun Yat-sen

E Vicipaedia
Sun Yat-sen
"Quattuor insidiatores" contubernales Hongcongi anno fere 1888 picti. Considunt, a sinistra parte, "insidiatores" Yang Heling, Sun Yat-sen, Chen Shaobai, You Lie. Adstat socius Guan Jingliang
Sun Yat-sen (media imagine) inter milites classis Sinensis res novas Nanchinenses anno 1912 movit
Sun Yat-sen cum uxore Song Qingling anno 1919 pictus
Academia Militaris Whampoa anno 1924 condita. Media imagine Sun Yat-sen; iuxta eum, vestem militarem gerens, Chiang Kai-shek sectator
Inscriptio domum in qua Sun Yat-sen exsul Londinii annis 1896/1897 habitavit monstrans

Sūn Zhōngshān, litteris Sinicis 孫中山, alibi saepius Sun Yat-sen appellatus (12 Novembris 186612 Martii 1925), fuit politicus novarum rerum studiosus Sinensis qui primus, imperatoribus a potestate vix remotis, officium praesidis huius civitatis adsumpsit. Conditor reputatur duarum rerum publicarum sibi aemularum, quarum maior terram continentem Sericanam imperat, minor insulam Formosam.

Nomina[recensere | fontem recensere]

Sinice publice et communiter se nomine adulescentiae 孫文 Sūn Wén appellare solebat. Intra familiam suam nomen rite statutum 孫德明 Sūn Démíng habuit, nomen infantiae 孫帝象 Sūn Dìxiàng. Annum agens duodevicesimum in religione Christiana baptizandus nomen rituale 孫日新 Sūn Rìxīn selegit. Hongcongi anno 1883 professor litterarum Ou Fengchi pseudonymo 孫逸仙 Sūn Yìxiān primus nuncupavit, pronuntiatione Cantonensi Sun Yat-sen, quod nomen discipulus inter contubernales et postea exsul apud Europaeos semper gerebat: ita linguis externis etiam hodie appellatur. Effugus in Iaponiam a socio Miyazaki Tōten philosopho nomen falsum 中山 Nakayama (scil. "medius mons") recipit. Eodem agnomine ipse postea in Sinis uti incepit, ubi hae litterae 中山 Zhōngshān ("medius mons") leguntur: inde Sinice saepissime 孫中山 Sūn Zhōngshān appellatur.

Vita[recensere | fontem recensere]

Sun duce imperium Sinarum in rem publicam redactum est. Anno 1911/1912 praeses Rei publicae Sinarum fuit. Tum factionem Kuomintang condidit. Annis 19211925 iterum praeses rei publicae fuit, sed saepius contra milites seditiosos pugnare coactus est.

Sun, primus Sinae Nationalisticae praecursor, saepe appellatur Pater Patriae Sinarum Republicanarum—iudicium amborum Sinarum Continentalium[1] et Taivaniae.[2] Sun primas partes egit in clade Domus Qing, ultimae domus imperialis Sinensis, quae mense Octobri 1911 coepit. Re publica Sinarum anno 1912 condita, ipse fuit primus praeses pro tempore, et deinde Popularem Sinarum Factionem Nationalem (Kuomintang) cum aliis condidit.[3] in quo primus dux fuit. Sun et in continente et in Taivania valde colitur.

Opera[recensere | fontem recensere]

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. 孙中山尊称“国父”来历, History Study Division of Beijing, China Communist Party.
  2. 中華民國國父孫中山先生, Government Information Office, Republic of China (Taiwan).
  3. Derek Benjamin Heater, Our world this century (Oxford University Press, 1987).

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Documenta
  • Julie Lee Wei, Ramon H. Myers, Donald G. Gillin, E-Su Zen, Linda Chao, edd., Prescriptions for Saving China: Selected Writings of Sun Yat-sen. Stanfordiae: Hoover Institution Press, 1994
Encyclopaedica
  • Leo Orleans, Sun Yat-sen (Bio-bibliographic Guide). Moscuae: All-Union State Library of Foreign Literature, 1966
Biographiae
  • Marie-Claire Bergère, Sun Yat-sen. Lutetiae: Fayard, 1998 (Francogallice)
  • Stephen Chen, Robert Payne, Sun Yat-Sen. A Portrait. Novi Eboraci: John Day, 1946
  • Henry Bond Restarick, Sun Yat-sen: liberator of China. Novo Portu: Yale University Press, 1931
  • Harold Z. Schiffrin, Sun Yat-sen and the Origins of the Chinese Revolution. Berkeleiae: University of California Press, 1968
  • Harold Z. Schiffrin, Sun Yat-sen: reluctant revolutionary. Bostoniae: Little, Brown, 1980
  • Lyon Sharman, Sun Yat-sen: his life and its meaning; a critical biography. Novi Eboraci: John Day, 1934; Stanford: Stanford University Press, 1968 (Paginae selectae editionis 1968 apud Google Books)
  • C. Martin Wilbur, Sun Yat-Sen: frustrated patriot. Novi Eboraci: Columbia University Press, 1976. ISBN 0-231-04036-9
De philosophia politica
  • Robert E. Bedeski, "The Concept of the State: Sun Yat-sen and Mao Tse-tung" in China Quarterly no. 70 (Iunio 1977) pp. 338-354 JSTOR
  • Chuyuan Cheng, ed., Sun Yat-Sen's Doctrine in the Modern World. Boulder: Westview Press, 1989. ISBN 0-8133-7498-7
  • A. James Gregor, "Confucianism and the Political Thought of Sun Yat-Sen" in Philosophy East and West vol. 31 (1981) pp. 55-70
  • A. James Gregor, Maria Hsia Chang, "Marxism, Sun Yat-sen, and the Concept of "Imperialism"" in Pacific Affairs vol. 55 (1982) pp. 54-79 JSTOR
  • A. James Gregor, Maria Hsia Chang, Andrew B. Zimmerman, Ideology and Development: Sun Yat-sen and the Economic History of Taiwan. Berkeleiae: University of California, Institute of East Asian Studies, 1981
  • P. M. A. Linebarger, The Political Doctrines of Sun Yat-Sen. Baltimorae: Johns Hopkins University Press, 1937
  • Marie-Luise Näth, Chinas Weg in die Weltpolitik. Die nationalen und außenpolitischen Konzeptionen Sun Yat-sens, Chiang Kai-sheks und Mao Tse-tungs. Berolini: De Gruyter, 1976 (Theodisce)
  • Audrey Wells, The Political Thought of Sun Yat-Sen: Development and Impact. Londinii: Palgrave Macmillan, 2001. ISBN 0-333-77787-5
Specialia
  • Albert A. Altman, Harold Z. Schiffrin, "Sun Yat-sen and the Japanese: 1914-16" in Modern Asian Studies vol. 6 (1972) pp. 385-400 JSTOR
  • Jeffrey G. Barlow, Sun Yat-Sen and the French, 1900-1908. Berkeleiae: University of California, Center for Chinese Studies, 1979
  • Chan Lien, "Sun Yat-sen on Land Utilization" in Agricultural History vol. 42 (1968) pp. 297-303 JSTOR
  • John C. DeKorne, "Sun Yat-Sen and the Secret Societies" in Pacific Affairs vol. 7 (1934) pp. 425-433 JSTOR
  • Shinkichi Etō, Harold Z. Schiffrin, The 1911 Revolution in China: Interpretive Essays. Tokii: University of Tokyo Press, 1984. ISBN 9780860083498
  • Brian T. George, "The State Department and Sun Yat-sen: American Policy and the Revolutionary Disintegration of China, 1920-1924" in Pacific Historical Review vol. 46 (1977) pp. 387-408 JSTOR
  • Chun-tu Hsueh, "Sun Yat-sen, Yang Chu-yun, and the early revolutionary movement in China" in Journal of Asian Studies vol. 19 (1960) pp. 307-318 JSTOR
  • Marius B. Jansen, The Japanese and Sun Yat-Sen. Cantabrigiae Massachusettensium: Harwvard University Press, 1954
  • Irma Tam Soong, "Sun Yat-sen's Christian Schooling in Hawai'i" in Hawaiian Journal of History vol. 13 (1997)
  • J. Y. Wong, The Origins of a Heroic Image: Sun Yat-sen in London, 1896–1897. Hongcongi: Oxford University Press, 1986. ISBN 978-0195840803

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Sun Yat-sen spectant.