Sapientia

E Vicipaedia
Sapientia adulescentulum amore defendit. Pictura a Meynier facta, circa 1810.
Personificatio sapientiae (Graece Σοφία, Sophia) in Bibliotheca Celsi Ephesi Turciae sita.
Veritas et sapientia historiam scribentem adiuvant. Pictura ab Iacobo de Wit, anno 1754 picta.
Sapiens dominabitur astris.
Sapientia sancta. Opus tectorium. Castellum Rosenau.

Sapientia (-ae, f.) vel sagacitas est facultas cogitandi et agendi per scientiam, experientiam, intellectum, prudentiam, et aestimationem.[1] Sapientia una ex quattuor virtutibus cardinalibus, et ut virtus consuetudo vel indoles ad actionem agendam summa sufficientia e re nata habetur. Quod indicat possessionem scientiae vel scientiae petitae ad tempora adhibenda, et vicissim homines, res, eventus, et tempora intellegenda, atque voluntatem et animum ingeniumque ad perceptionem, iudicium, et actum adhibendum pro optimo actionis cursu intellegendo.

Homines qui sapientiae student sapientes appellantur. Apud Graecos antiquos, homines qui sapientiam (Graece σοφία) docebant sophistae appellabantur.

Sapientia et sagacitas in lingua Latina[recensere | fontem recensere]

Differentia inter ambo verba exigua est.

  • Sapientia cum sapio ut gusto, potius ad praesentem (hic et nunc gusto) refert.
  • Sagacitas cum verbum sagae, feminae ad futurum spectantis (sagio, ut quaero aliquid, quod erit), coniuncta est.

Antiquitas classica[recensere | fontem recensere]

Graeci antiqui putabant sapientiam virtutem magni momenti, in deabus Meti Athenaque personificatam. Athena quidem dicebatur ex capite Iovis ortam esse, quae verbis figuraque depingitur fortis, aequa, misericors, casta.[2]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. "Wisdom - Define Wisdom at Dictionary.com". Dictionary.com .
  2. S. Turnbill (12 Augusti 2011), "Athena, Greek goddess of wisdom and craftsmanship" (Goddessgift.com).

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Assmann, Aleida, ed. 1988. Weisheit. Tagung des Arbeitskreises "Archäologie der literarischen Kommunikation." Archäologie der literarischen Kommunikation, 3. Bad Homburg. Et Monaci: Fink, 1991. ISBN 3770526554.
  • Engelbrecht, Alexander. 2010. Autonomes Lernen und Weisheit: Zur Begründung der kynischen Pädagogik und der Idee der Liebe im pädagogischen Prozess. Aquis Mattiaquis. ISBN 9783531173245.
  • Heerlein, Karin Johanna. 1997, 2000. Sophia-Sapientia: Ikonographische Studien zum Bild der göttlichen Weisheit im Mittelalter. Dissertatio. Monaci.
  • Heindrichs, Ursula, et Heinz-Albert Heindrichs. 2000. Alter und Weisheit im Märchen: Forschungsberichte aus der Welt der Märchen. Auftr. der Europäischen Märchengesellschaft hrsg. Diederichs. Veröffentlichungen der Europäischen Märchengesellschaft, 25. Monaci. ISBN 3896314033.
  • Hernández Carballid, Flor Alejandrina. 2004. Los Fines de la Educación: Invitación a conocer la filosofía de Alfred North Whitehead. Revista Digital Universitaria. Textus htm.
  • Holliday, Stephen G., et Michael J. Chandler. 1986. Wisdom: Explorations in adult competence. Contributions to human development, 17. Basel: Karger. ISBN 3805542836.
  • Langenkamp, Thomas. 1998. Wissenssoziologische Aspekte weisheitlichen Denkens. Dissertatio. Bonnae.
  • Lay, Rupert Lay. 1998. Weisheit für Unweise. Dusseldorpiae: Econ. ISBN 3430159571.
  • Linden, Michael, cum Kai Baumann. 2008. Weisheitskompetenzen und Weisheitstherapie: die Bewältigung von Lebensbelastungen und Anpassungsstörungen. Verlag Lengerich. ISBN 9783899674903.
  • Oelmüller, Willi, ed. 1988. Philosophie und Weisheit. Mit Beitr. von Gerd B. Achenbach et al. Kolloquium zur Gegenwartsphilosophie, Bad Homburg, 24–26 Maii 1988. Kolloquien zur Gegenwartsphilosophie, 12. Schöningh, Paderborn et al. ISBN 3506993976.
  • Orwoll, L., et M. Perlmutter, M. 1990. In Wisdom: Its Nature, Origins, and Development, ed. R. J. Sternberg, 160–177. Novi Eboraci: Cambridge University Press. ISBN 0521367182.
  • Panikkar, Raimon. Einführung in die Weisheit. Ed. nova. Herder Spektrum 5256. Freiburg: Herder. ISBN 3451052563.
  • Peterson, Christopher, et Martin E. P. Seligman. 2004. Character Strengths and Virtues: A Handbook and Classification. Oxoniae: Oxford University Press. ISBN 0195167015.
  • Pieper, Josef. 1987. Suche nach der Weisheit: 4 Vorlesungen. Mit einem Nachwort von T. S. Eliot. Lipsiae: St.-Benno-Verlag. ISBN 3746201535.
  • Preuß, Horst Dietrich. 1987. Einführung in die alttestamentliche Weisheitsliteratur. Stuttgartiae: Kohlhammer. ISBN 3170095900.
  • Riedel, Ingrid. 1997. Die weise Frau in Märchen und Mythen: Ein Archetyp im Märchen. Ed. 2a. Dialog und Praxis. Monaci: DTV. ISBN 3423350989.
  • Scobel, Gert. 2008. Weisheit: Über das, was uns fehlt. Coloniae: DuMont Buchverlag. ISBN 9783832180164.
  • Speer, Andreas. Weisheit. Historisches Wörterbuch der Philosophie. 12:371–397.
  • Sternberg, Robert J. 2003. Wisdom, Intelligence, and Creativity Synthesized. Novi Eboraci: Cambridge University Press. ISBN 0521802385.
  • Vorländer, Wolfgang. 2010. Weisheit für Vielbeschäftigte. Schwarzenfeld: Neufeld Verlag. ISBN 9783862560011.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vide -wise in Victionario.
Vide sophont in Victionario.
Vicimedia Communia plura habent quae ad sapientiam spectant.
Res additae