Sophistae

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Sophistae (ex Graeco σοφία 'sapientia') fuerunt philosophi Graeci. Sic appellabantur nam ei sapientes de verbis se putabant. Indagabant de cognitione, ethica, deis. Docebant etiam cogitatione sua, sed solus cui absolvere poterat, hanc illis famam dedit.

Diffidentia contra sophistas auxit etiam ex conceptione illorum officii verborum et maxime ob damnationem Platonis, qui humanos illos "fabricatores falsorum" et "venatores, ob argentum iuvenum divitum" descripsit.

Quoniam nodos contradiсtionesque philosophiae illius temporis emergere fecit, ars sophistica philosophia crisis^? appellabatur.

Saeculo secundo fuit secunda aetas sophistarum, quae secunda sophistica appellatur.

Cogitatio[recensere | fontem recensere]

Conceptio ethicae, veritatis, verborum[recensere | fontem recensere]

Sophistae putabant bonum varium inter homines: quod bonum sit cuidam, malum alteri esse possit. Aequaliter veritas non absoluta consideratur, sed serviens experientiae omnium hominum, etiam de moralitate. Propterea linguae et communicationi studebant, et sententias eorum praeminere agebant, etenim hac scientia in re publica utebantur. Ea conceptio crisim verbi tulit.

Conceptio religionis[recensere | fontem recensere]

Sophistae putabant homines solum quod datum ab experientia cognoscere possent; ergo, ubi nullus deus videatur vel audiatur, nullus deus experiri posset.

Sophistae clari[recensere | fontem recensere]

Inter sophistas claros sunt:

Grandes: Protagoras, Gorgias, Prodicus, Hippias
Physici: interfuit quorum ratio inter naturam hominemque
Politici: Critias, Callicles, Thrasymachus
Pugnatores verbis, "eristas", qui in maius extulerunt artem sophisticam: Critias, Antiphon, Meno