Inhibitor receptorii angiotensini II

E Vicipaedia
Inhibitores receptorii angiotensini II ad systematem renini-angiotensini-aldosteroni (SRAA) efficacem sunt.

Inhibitores receptorii angiotensini II vel antagonistae receptori AT1 vel brevius sartani sunt grex medicamentorum cum effectibus praecipue antihypertensivis, qui ad systematem renini-angiotensini-aldosteroni efficacem contra hypertensionem arterialis sunt.[1] Cunctorum inhibitorum receptorii angiotensini II Codex ATC est C09CA.

Effectibus similes sunt inhibitores enzymi angiotensinum convertentes, qui non angiotensini II receptoria obsident sed enzymum angiotensinum II formantem. Verbis aliis: Inhibitores enzymi angiotensinum convertentis prae angiotensinum II, verum hi inhibitores receptorii angiotensini II post angiotensinum II agunt.

Historia[recensere | fontem recensere]

Anno 1898, Robertus Tigerstedt physiologus Finnicus primus enzymum renini inter renes et systematem cardiovasculare connectere descripsit.[2]

Substantia singulares[recensere | fontem recensere]

Inhibitor receptorii angiotensini II
Codex ATC Substantia DDD (mg) Vasopressionis inhibitio
[gradus / dosis]
Tempus semivitae biologicum
(horae)
C09CA01 Losartanum 50 30% / 100mg 7 (6-9)
C09CA02 Eprosartanum 600[3]
C09CA03 Valsartanum 80 30% / 80mg 6
C09CA04 Irbesartanum 150[4] 40%/ 150mg 13 (11-15)
C09CA05 Tasosartanum
C09CA06 Candesartanum 8 9
C09CA07 Telmisartanum 40 40% / 80mg 24
C09CA08 Olmesartanum 20 61% / 20mg 13
C09CA09 Azilsartanum 40 60% / 32mg 11
C09CA10 Fimasartanum 9 (7-11)

Systema classificationis Anatomicum Therapeuticum Chemicumque has substantias includit:

Nonnulli inhibtores receptorii angiotensini, qui adhuc nondum in Systemate classificationis Anatomici Therapeutici Chemicique invenitur sunt:

Notae[recensere | fontem recensere]

Nexus interni