Quantum redactiones paginae "Lingua Latina ecclesiastica" differant

← Differentia superior Differentia proxima →

Content deleted Content added

Inline

Emendatio ex 07:54, 3 Martii 2015

Lingua Latina ecclesiastica est lingua Latina adhibita in Ecclesia Catholica Romana. In se, a Lingua Latina ab aliis exercita non differt, eadem utens grammatica, vocabulario, et cetera, sed nota fert contextus sui. Ecclesia usus est Latina lingua iam a saeculo fere tertio usque ad tempora hodierna, et ergo videtur mutationes ferre per cursus saeculorum. Latina tamen lingua, sive ecclesiastica, sive saecularis, exstat exempla continuitatis et stabilitatis. Latina Ecclesiastica generaliter loquitur pronuntiatione ecclesiastica, quae differt a pronuntiatione academica.

Ortus Latinitatis ecclesiasticae

Novum Testamentum Graece scriptum est, et Graecam et Hebraicam linguas locuta est ecclesia primitiva per primum saeculum. Nonnulli tamen homines, Tertullianus; exempli gratia, aetatis classici Graecam non intellexerunt linguam, et ergo, iam a saeculo secundo, primo in Africa Septentrionali, coeperunt latinam adhibere linguam in orationibus et colloquiis suis. Stylus huius Latinitatis portebat signum Latinae Provincialis Africanae, sed magis usus Graeci et Hebraici qui eum antecedebat in orationibus Christianis. Illo tempore, Biblia Sacra vertebantur in "veterem Latinam" versionem, qui portabant multa formarum Hebraicarum exempla; exempli gratia, "Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercitum."

Latinitas ecclesiastica classica

Christiana fide religione imperii facta, Latinitas Ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventus culturae Imperii Romani. Non tamen formas singulares abandonavit, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius Latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae Christianae. Caute distinguebatur a Latina religiosa pagana, utens, exempli gratia precibus in loco orationum, altare in loco arae, et aliis. Latina tamen Ecclesiastica huius aetatis nullum carebat a Latina classica optima, et auctores sicut Leo Magnus, Aurelius Augustinus, Ambrosius, et alii Latinam vere pulcram scripserunt. Renovavit illo tempore Sanctus Hieronymus translationem sacrarum scripturarum, scilicet Biblia Vulgata, servans tamen stricte conformitatem cum formis Hebraicis et Graecis, et cum vetere latina versione.

Latinitas ecclesiae mediaevalis

Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem, lingua Latina mutebatur in linguas hodiernas Romanicas, et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressus. Perplures tamen auctores utebantur lingua Latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina mediaevalis etiam repraesentat aetatem quae non confisa est in rhetoricam sicut antiqui, sed magis in logicam directam scholasticorum. Ergo Latina ecclesiastica mediaevalis, exempli gratia Sancti Thomae Aquinatis vel Isadori vel Sancti Bonaventuri, usa est constructionibus brevibus et claris, sine decorationibus oratoriis. Latinitas huius aetatis notatur per usus amplius praepositionum, exempli gratia in illo tempore loco illo tempore, et mutationes sensuum aliorum verborum; exempli gratia iuxta Petrum Lombardum loco secundum Petrum Lombardum.

Latinitas ecclesiastica post medium aevum

Saeculo decimo quinto, multi homines desiderabant invenire et studere res antiquorum, in artibus, architectura, et cultura, et ut ita facerent, opportuit linguas Latinam, Graecam, et hebraicam scire. Ergo magni momentis fuit scire et adhibere latinam classicam, et Latinitas Ecclesiastica huius aetatis utitur terminis et constructionibus ornatis, saepe cum referentiis classicis. Si legitur Aeneas Silvius Picolomini (Pius II) vel Desiderius Erasmus, videtur Latinitas nimis elevata. Etiam eo tempore vocabularium classicum adhibetur, e.g. templum loco ecclesiae vel divus loco sanctus.

Latinitas ecclesiastica moderna

Ultimis in saeculis, lingua Latina evanuit a disputationibus academicis et diplomaticis, sed adhuc in ecclesia exercetur. Lingua erat praeceptionis theologicae usque secundum medium saeculi vigesimi, et etiam lingua liturgiae, symbolum dans unitatis ecclesiae, quae una lingua orabat. Annis tamen 1960, linguae vernaculae in liturgiam et praeceptionem introductae sunt melius intelligendi causa. Latina adhuc est lingua prima liturgiae, et lingua decretorum ecclesiae. Cum lingua non sit res usus quotidiani, saepe accipit formas elevatas. Videtur in Latinitate Ioannis Pauli II vel Benedicti XVI.

Haec pagina est stipula. Amplifica, si potes!

@@ Linea 1: / Linea 1: @@
-{{Latinitas|-2}}
+{{Latinitas|-1}}
 [[Fasciculus:Illuminated.bible.closeup.arp.jpg|thumbnail|Biblia in lingua vulgata.]]
-'''Lingua Latina Ecclesiastica''' est lingua Latina adhibita in [[Ecclesia Catholica Romana]]. In se, a [[Lingua Latina]] ab aliis exercita non differt, eadem utens grammatica, vocabulario, et cetera, sed nota fert contextus sui. Ecclesia usus est Latina lingua iam a saeculo fere tertio usque ad hodie, et ergo videtur mutationes ferre per cursus saeculorum. Latina tamen lingua, sive ecclesiastica, sive saecularis, exstat exempla continuitatis et stabilitatis. Latina Ecclesiastica generaliter loquitur [[Pronuntiatio Ecclesiastica|pronuntiatione ecclesiastica]], quae differt a [[Pronuntiatio Latina|pronuntiatione academica]].
+'''Lingua Latina ecclesiastica''' est lingua Latina adhibita in [[Ecclesia Catholica Romana]]. In se, a [[Lingua Latina]] ab aliis exercita non differt, eadem utens grammatica, vocabulario, et cetera, sed nota fert contextus sui. Ecclesia usus est Latina lingua iam a saeculo fere tertio usque ad tempora hodierna, et ergo videtur mutationes ferre per cursus saeculorum. Latina tamen lingua, sive ecclesiastica, sive saecularis, exstat exempla continuitatis et stabilitatis. Latina Ecclesiastica generaliter loquitur [[Pronuntiatio Ecclesiastica|pronuntiatione ecclesiastica]], quae differt a [[Pronuntiatio Latina|pronuntiatione academica]].
-==Ortus Ecclesiasticae Latinitatis==
+==Ortus Latinitatis ecclesiasticae ==
-[[Novum Testamentum]] [[Lingua Graeca|graece]] scribitur, et Graecam et [[Lingua Hebraica|Hebraicam]] linguas locuta est ecclesia primitiva per primum saeculum. Nonnulli tamen homines, [[Tertullianus]]; exempli gratia, aetatis classici Graecam non intellexerunt linguam, et ergo, iam a saeculo secundo, initialiter in [[Africa]] Septentrionali, coeperunt latinam adhibere linguam in orationibus et colloquiis suis. Stylus huius Latinitatis portebat signum Latinae Provincialis Africanae, sed magis usus Graeci et Hebraici qui eum antecedebat in orationibus Christianis. Illo tempore, [[Biblia|Biblia Sacra]] vertebantur in "[[Vetus Latina|veterem Latinam]]" versionem, qui portabant multa formarum Hebraicarum exempla; exempli gratia, "Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercitum."
+[[Novum Testamentum]] [[Graece]] scriptum est, et Graecam et [[Lingua Hebraica|Hebraicam]] linguas locuta est ecclesia primitiva per primum saeculum. Nonnulli tamen homines, [[Tertullianus]]; exempli gratia, aetatis classici Graecam non intellexerunt linguam, et ergo, iam a saeculo secundo, primo in Africa Septentrionali, coeperunt latinam adhibere linguam in orationibus et colloquiis suis. Stylus huius Latinitatis portebat signum Latinae Provincialis Africanae, sed magis usus Graeci et Hebraici qui eum antecedebat in orationibus Christianis. Illo tempore, [[Biblia|Biblia Sacra]] vertebantur in "[[Vetus Latina|veterem Latinam]]" versionem, qui portabant multa formarum Hebraicarum exempla; exempli gratia, "Zelo zelatus sum pro Domino Deo exercitum."
-==Latinitas Ecclesiastica Classica==
+==Latinitas ecclesiastica classica==
-Christiana fide religione imperii facta, Latinitas Ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventus [[cultura]]e Imperii Romani. Non tamen formas singulares abandonavit, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius Latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae Christianae. Caute distinguebatur a Latina religiosa pagana, utens, exempli gratia ''precibus'' in loco ''orationum, altare'' in loco ''arae,'' et aliis. Latina tamen Ecclesiastica huius aetatis nullum carebat a Latina classica optima, et auctores sicut [[Leo Magnus]], [[Augustinus|Aurelius Augustinus]], [[Ambrosius]], et alii Latinam vere pulcram scripserunt. Renovavit illo tempore [[Hieronymus|Sanctus Hieronymus]] translationem sacrarum scripturarum, scilicet [[Biblia Vulgata]] , servans tamen stricte conformitatem cum formis Hebraicis et Graecis, et cum vetere latina versione.
+Christiana fide religione imperii facta, Latinitas Ecclesiastica locum assumpsit inter praecipuos eventus [[cultura]]e Imperii Romani. Non tamen formas singulares abandonavit, cum expressiones haec formabant "registrum" singularem pro oratione et discursis sacris. Ergo, sonus huius Latinitatis, qui antequam forsitan imperfectum vocasset, ferebat sensum orationis et vitae Christianae. Caute distinguebatur a Latina religiosa pagana, utens, exempli gratia ''precibus'' in loco ''orationum, altare'' in loco ''arae,'' et aliis. Latina tamen Ecclesiastica huius aetatis nullum carebat a Latina classica optima, et auctores sicut [[Leo Magnus]], [[Augustinus|Aurelius Augustinus]], [[Ambrosius]], et alii Latinam vere pulcram scripserunt. Renovavit illo tempore [[Hieronymus|Sanctus Hieronymus]] translationem sacrarum scripturarum, scilicet [[Biblia Vulgata]], servans tamen stricte conformitatem cum formis Hebraicis et Graecis, et cum vetere latina versione.
-==Latinitas Ecclesiae Mediaevalis==
+==Latinitas ecclesiae mediaevalis==
-Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem, lingua Latina mutebatur in linguas hodiernas [[Linguae Romanicae|Romanicas]], et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressus. Perplures tamen auctores utebantur lingua Latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina mediaevalis etiam repraesentat aetatem quae non confisa est in rhetoricam sicut antiqui, sed magis in logicam directam [[Scholastici|scholasticorum]]. Ergo Latina Ecclesiastica mediaevalis, exempli gratia [[Thomas Aquinas|Sancti Thomae Aquinati]] vel [[Isidorus Hispalensis|Isadorii]] vel [[Sanctus Bonaventurus|Sancti Bonaventuri]], usa est constructionibus brevibus et claris, sine decorationibus oratoricis. Latinitas huius aetatis notatur per usus amplius praepositionum, exempli gratia ''in illo tempore'' loco ''illo tempore,'' et mutationes sensuum aliorum verborum; exempli gratia ''iuxta Petrum Lombardum'' loco ''secundum Petrum Lombardum.''
+Tempore medii aetatis, per orbem occidentalem, lingua Latina mutebatur in linguas hodiernas [[Linguae Romanicae|Romanicas]], et ergo nonnulli textus illius aetatis portant signum istius progressus. Perplures tamen auctores utebantur lingua Latina secundum regulas classicas, adhibentes stylum sui generis. Latina mediaevalis etiam repraesentat aetatem quae non confisa est in rhetoricam sicut antiqui, sed magis in logicam directam [[Scholastici|scholasticorum]]. Ergo Latina ecclesiastica mediaevalis, exempli gratia [[Thomas Aquinas|Sancti Thomae Aquinatis]] vel [[Isidorus Hispalensis|Isadori]] vel [[Sanctus Bonaventurus|Sancti Bonaventuri]], usa est constructionibus brevibus et claris, sine decorationibus oratoriis. Latinitas huius aetatis notatur per usus amplius praepositionum, exempli gratia ''in illo tempore'' loco ''illo tempore,'' et mutationes sensuum aliorum verborum; exempli gratia ''iuxta Petrum Lombardum'' loco ''secundum Petrum Lombardum.''
-==Latinitas Ecclesiastica Post Mediaevalis==
+==Latinitas ecclesiastica post medium aevum==
 Saeculo decimo quinto, multi homines desiderabant invenire et studere res antiquorum, in [[ars|artibus]], [[architectura]], et [[cultura]], et ut ita facerent, opportuit linguas Latinam, Graecam, et hebraicam scire. Ergo magni momentis fuit scire et adhibere latinam classicam, et Latinitas Ecclesiastica huius aetatis utitur terminis et constructionibus ornatis, saepe cum referentiis classicis. Si legitur [[Aeneas Silvius Picolomini]] (Pius II) vel [[Desiderius Erasmus]], videtur Latinitas nimis elevata. Etiam eo tempore vocabularium classicum adhibetur, e.g. ''templum'' loco ''ecclesiae'' vel ''divus'' loco ''sanctus.''
-==Latinitas Ecclesiastica Moderna==
+==Latinitas ecclesiastica moderna==
-Ultimis in saeculis, lingua Latina evanuit a discursis academicis et diplomaticis, sed adhuc exercetur ab [[Ecclesia Catholica|Ecclesia]]. Lingua erat praeceptionis theologicae usque secundum medium saeculi vigesimi, et etiam lingua liturgiae, symbolum dans unitatis ecclesiae, quae una lingua orabat. Annis tamen [[1960]], linguae vernaculares introductae sunt in liturgiam et praeceptionem, melius intelligendi causa. Latina adhuc est lingua prima liturgiae, et lingua decretorum ecclesiae. Cum lingua non sit res usus quotidiani, saepe accipit formas elevatas. Videtur in Latinitate [[Ioannes Paulus II|Ioannis Pauli II]] vel [[Benedictus XVI|Benedicti XVI]].
+Ultimis in saeculis, lingua Latina evanuit a disputationibus academicis et diplomaticis, sed adhuc in [[Ecclesia Catholica|ecclesia]] exercetur. Lingua erat praeceptionis theologicae usque secundum medium saeculi vigesimi, et etiam lingua liturgiae, symbolum dans unitatis ecclesiae, quae una lingua orabat. Annis tamen [[1960]], linguae vernaculae in liturgiam et praeceptionem introductae sunt melius intelligendi causa. Latina adhuc est lingua prima liturgiae, et lingua decretorum ecclesiae. Cum lingua non sit res usus quotidiani, saepe accipit formas elevatas. Videtur in Latinitate [[Ioannes Paulus II|Ioannis Pauli II]] vel [[Benedictus XVI|Benedicti XVI]].
 {{stipula}}