Quantum redactiones paginae "Elegia" differant
m bot addit: ml:വിലാപകാവ്യം |
No edit summary |
||
Linea 1: | Linea 1: | ||
{{latinitas|-2}} |
{{latinitas|-2}} |
||
[[Fasciculus:William-Adolphe Bouguereau (1825-1905) - Elegy (1899).jpg|thumb|''Elegia,'' a [[Gulielmus Adolphus Bouguereau|Guillelmo Adolpho Bouguereau]] anno [[1899]] picta.]] |
[[Fasciculus:William-Adolphe Bouguereau (1825-1905) - Elegy (1899).jpg|thumb|''Elegia,'' a [[Gulielmus Adolphus Bouguereau|Guillelmo Adolpho Bouguereau]] anno [[1899]] picta.]] |
||
'''Poësis elegiaca''' sive '''elegia''' est [[ |
'''Poësis elegiaca''' sive '''elegia''' est [[distichon]] binis [[versus|versibus]] constans, quorum primus [[hexameter dactylicus|hexameter]] est, sicut in [[poesis epica|epico]] carmine; alter autem [[pentameter]], sic: |
||
:::– X | – X | – X | – X | – u u | – x |
:::– X | – X | – X | – X | – u u | – x |
||
Linea 12: | Linea 12: | ||
Per formam, elegia constat proxime ad [[poesis epica|heroicum versum]], ast elegiae materia saepe tracta est e convivio et amatorum moribus, non a magnis gestis proeliorum regumque. Exemplum: |
Per formam, elegia constat proxime ad [[poesis epica|heroicum versum]], ast elegiae materia saepe tracta est e convivio et amatorum moribus, non a magnis gestis proeliorum regumque. Exemplum: |
||
:::O numquam pro me satis indignate Cupido ← |
:::O numquam pro me satis indignate Cupido ← hexameter |
||
::::O in corde meo desidiose puer, ← |
::::O in corde meo desidiose puer, ← pentameter |
||
:::Quid me, qui miles numquam tu signa reliqui, ← |
:::Quid me, qui miles numquam tu signa reliqui, ← hexameter |
||
::::Laedis, et in castris vulneror ipse meis? ← |
::::Laedis, et in castris vulneror ipse meis? ← pentameter |
||
::::::—[[Publius Ovidius Naso]], ''Ars Amatoria,'' 2.9.1–4. |
::::::—[[Publius Ovidius Naso]], ''Ars Amatoria,'' 2.9.1–4. |
||
Linea 21: | Linea 21: | ||
In principio, tantum [[Graecia|Graeci]] antiqui elegia utuntur in carmine funerali.<!--Fortasse non rectum--> Nomen huius poetici generis igitur a nonnullis putantur venire ex Graecis verbis ''ε, λεγε ε, λεγε'' 'Vae, plora vae, plora!' Qua de causa hac significatione homines hodie interdum verbis ''elegia'' et ''elegiaca'' utuntur pro [[pictura|picturis]] et alis operibus de luctu tristitiaque factis. |
In principio, tantum [[Graecia|Graeci]] antiqui elegia utuntur in carmine funerali.<!--Fortasse non rectum--> Nomen huius poetici generis igitur a nonnullis putantur venire ex Graecis verbis ''ε, λεγε ε, λεγε'' 'Vae, plora vae, plora!' Qua de causa hac significatione homines hodie interdum verbis ''elegia'' et ''elegiaca'' utuntur pro [[pictura|picturis]] et alis operibus de luctu tristitiaque factis. |
||
Poetae Graeci elegiarum periti fuerunt [[Callinus]], [[Mimnermus]], [[Phocylides]], [[Solon]], [[Theognis]], [[Tyrtaeus]], |
Poetae Graeci elegiarum periti fuerunt [[Callinus]], [[Mimnermus]], [[Phocylides]], [[Solon]], [[Theognis]], [[Tyrtaeus]], [[Xenophanes]], et nonnulli nobis notis poetae minores: [[Adespota]], [[Asius]], [[Critias]], [[Demodocus]], [[Dionysius Chalcus]], [[Euenus]], et [[Philiadas]]. |
||
[[Gaius Cornelius Gallus]] |
[[Gaius Cornelius Gallus]] poeta Romanus primus elegias excoluit, sed omnia eius carmina amissa sunt. [[Albius Tibullus|Tibullus]], [[Sextus Aurelius Propertius|Propertius]], [[Publius Ovidius Naso|Ovidius]] fuerunt maiores elegiarum poetae. [[Gaius Valerius Catullus|Catullus]] quoque, in carmine 68, elegiae appropinquat. |
||
Multi poetae recentiores elegias scripserunt. Unus ex sollertissimis |
Multi poetae recentiores elegias scripserunt. Unus ex sollertissimis habetur [[Ioannes Miltonus]]. |
||
==Bibliographia== |
==Bibliographia== |
Emendatio ex 12:49, 24 Octobris 2010
Poësis elegiaca sive elegia est distichon binis versibus constans, quorum primus hexameter est, sicut in epico carmine; alter autem pentameter, sic:
- – X | – X | – X | – X | – u u | – x
- – X | – X | – || – u u | – u u | –
- – X | – X | – X | – X | – u u | – x
Hic – = elementum longum; u = elementum breve; X = elementum biceps [i.e. elementum longum sive duo elementa brevia]; x = elementum anceps [i.e. elementum longum sive elementum breve].
Dicitur elegia tempore antiquo fuisse ad tibias cantata, etiam poetae elegiarum fuisse atque tibicines, vero enim et illum Mimnernum esse tibicinem et amatorem tibicinarum.
Per formam, elegia constat proxime ad heroicum versum, ast elegiae materia saepe tracta est e convivio et amatorum moribus, non a magnis gestis proeliorum regumque. Exemplum:
- O numquam pro me satis indignate Cupido ← hexameter
- O in corde meo desidiose puer, ← pentameter
- Quid me, qui miles numquam tu signa reliqui, ← hexameter
- Laedis, et in castris vulneror ipse meis? ← pentameter
- —Publius Ovidius Naso, Ars Amatoria, 2.9.1–4.
- Laedis, et in castris vulneror ipse meis? ← pentameter
- O numquam pro me satis indignate Cupido ← hexameter
Historia
In principio, tantum Graeci antiqui elegia utuntur in carmine funerali. Nomen huius poetici generis igitur a nonnullis putantur venire ex Graecis verbis ε, λεγε ε, λεγε 'Vae, plora vae, plora!' Qua de causa hac significatione homines hodie interdum verbis elegia et elegiaca utuntur pro picturis et alis operibus de luctu tristitiaque factis.
Poetae Graeci elegiarum periti fuerunt Callinus, Mimnermus, Phocylides, Solon, Theognis, Tyrtaeus, Xenophanes, et nonnulli nobis notis poetae minores: Adespota, Asius, Critias, Demodocus, Dionysius Chalcus, Euenus, et Philiadas.
Gaius Cornelius Gallus poeta Romanus primus elegias excoluit, sed omnia eius carmina amissa sunt. Tibullus, Propertius, Ovidius fuerunt maiores elegiarum poetae. Catullus quoque, in carmine 68, elegiae appropinquat.
Multi poetae recentiores elegias scripserunt. Unus ex sollertissimis habetur Ioannes Miltonus.
Bibliographia
- Gerber, Douglas E., ed. 1999. Greek Elegiac Poetry: From the Seventh to the Fifth Centuries BC. Loeb Classical Library, 258. Cantabrigiae Massachusettiae: Harvard University Press. ISBN 0-674-99582-1.