Mons ruptus

E Vicipaedia
Mons ruptus hieme

Mons ruptus[1] (Theodisce: Brocken sive Blocksberg) aut Bructerus mons[2] aut Melibocus[3], mons altissimus Germaniae septentrionalis et Harudorum pagi est, situs in Saxonia-Anhaltino. Montis apex 1.141,1 metra super mare situs est. Ioannes Volfgangus Goethius hieme anni 1777 verticem montis visitabat. In dramate eius Faust Mons ruptus est locus scenae de Nocte Valpurigs.

Descriptio[recensere | fontem recensere]

Hamaxostica stationem ingressura

Mons Bructerus media in montuosa serie situs est, qui Harthici Superioris molem maximam format. Effertur tamquam segmentum rotundum magis ad septentrionalem marginem spectans. In circumiacentiis adhuc inveniuntur cacumina Heinrichshöhe (1044 m), Königsberg (1029 m), Wurmberg (968 m), Achtermannshöhe (926 m) et alia. Ibi fluminibus torrentibusque sat multis fontes sunt quibus nomina Oker, Radau, Ecker, Ilse (usque ad Weser), Holzemme et Bode (usque ad Albam).

Massa graniti monticulis transitoriis mantueliter circumdatur. Aes vix superest, cum paludes multissimae praesertim ad occidentem pertinentes abundent. In Germanica mythologia Mons Bructerus maximi momenti est et religione christiana illata diu pagana summo in vertice porro colebantur: Kalendis Maiis, quibus gentes festum magnum agere solebant, sacerdotes catholici cultus tales vehementer impugnaverunt. Inde historiae de diabolicis ostentis in Monte rupto visis ventilabantur. Nox Valpurgis larvatos, cerritos, lymphaticos omnis orbis terrarum congregavisse dicitur et nostris diebus in narratiunculis popularibus de istis rebus nugae eunt.

Ascensio fit aut in tramitibus plus minusve angustis aut in viis stratis duabus bonis (a Schierke et ab Ilsenburg), quae ad pedem culminis uniuntur. Ex anno 1898 ferrivia chiliometra duodeviginti a statione ad Dreiannen-Hohne se in altum labitur et ad apicis occidentem terminatur. Nix inter menses Novembris et Iunii haud rara; migratores in paramo stantes despectu in vallem pulcherrimo fruuntur Turris, quam interdum ad res militares utebantur, et deverticulum solitudinem interrumpunt. Haud procul a cauponula sunt rupes nomine Teufelskanzel et Hexenaltar. Meteorologis Mons Bructerus multa pretiosa indicat et microclima eius frigidum plantas raras gignit. Inter eas Anemone alpina, Lichen islandicum, Hieracium alpinum, Geum montanum et multae aliae. Universitarii Gottingenses diligentes saeculo XIX hortum botanicum instituerunt plantis Alpinis subarcticisque colendis.

Mira res autem valde istud Phantasma Bructerum (Brockengespenst), umbra observantis hominis sub sole humili repercussa quod phaenomenon Ioannes Isaias Silberschlag primum in Monte rupto invenit atque descripsit.

Campus Brockenfeld ad occidentem iacens in altitudine 992 metrorum chiliometra septem in longitudinem et quinque in largitudinem muscos, erices, saxa ubique dispersa praebet, unde flumina Bode, Oker, Radau et Oder nutriuntur. Communismo saeviente aditus ad montem omnibus vetitus est.

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Ioannes Vilelmus Müller, Lexicon manuale, geographiam antiquam et mediam cum Latine tum Germanice illustrans (Lipsiae: Hartman, 1831) (Textus apud Google Books)
  2. J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3
  3. J. G. Th. Graesse, Orbis Latinus (Dresdae: Schönfeld, 1861; 1909. Brunsvici, 1972, 3 voll.) 1 2 3

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

Locorum dilucida et significans descriptio
  • Marc Dannenbaum: Auf dem Brocken: Hexen, Harz und Heine. Terra Press, Berolini 2012, ISBN 978-3-942917-04-9.
  • Friedrich Dennert: Geschichte des Brockens und der Brockenreisen. Harzzeitschrift, Beiheft 1, Waisenhaus-Buchdruckerei und Verlag, Brunsvici 1954.
  • Rainer Dittmann: Geschichte und Geschichten um den Brocken: Brocken-Benno erzählt, Sutton, Erfordiae 2010, ISBN 978-3-86680-350-3.
  • Gerhard Eckert: Der Brocken, Berg in Deutschlands Mitte. Gestern und heute. Husum, Husum 1994, ISBN 3-88042-485-3.
  • Jürgen Hodemacher: Lasst uns auf den Brocken zieh’n: Bewegende Geschichte des herausragendsten aller Berge im Harz. Appelhans, Brunsvici 2011, ISBN 978-3-941737-53-2.
  • Hansjörg Hörseljau: Der Brocken. Ein freier Berg. Pieper, Clausthal-Zellerfeld 2006, ISBN 978-3-9803471-4-3.
  • Uwe Lagatz, Claudia Grahmann: Der Brocken. Die Entdeckung und Eroberung eines Berges. Jüttners Verlagsbuchhandlung, Wernigerode 2014, ISBN 978-3-910157-17-0.
  • Wolfram Richter: Der Brocken – ein deutscher Berg. Pieper, Clausthal-Zellerfeld 1989–2004 (editio nona), ISBN 3-923605-04-8.
  • Wolfram Richter: Der Brocken im Harz – Ein Berg im Wandel der Zeiten. Pieper, Clausthal-Zellerfeld 2010, ISBN 978-3-86948-102-9.
  • Thorsten Schmidt, Jürgen Korsch: Der Brocken, Berg zwischen Natur und Technik. Schmidt, Wernigerode 1998, ISBN 3-928977-59-8.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]