Locativus

Locativus est casus qui locum ubi actio verbi perficitur monstrat.

Usus locativi in Lingua Latina[recensere | fontem recensere]

Exitus locativi idem est atque genitivi numeri singularis primae aut secundae declinationis.

Urbes et insulae parvae[recensere | fontem recensere]

Urbes et insulae parvae, quarum nomina sint primae aut secundae declinationis et numeri singularis tantum, de more uti possunt locativo casu. Memento Romanos antiquos (praeter Britanniam Corsicam Hiberniam Sardiniam Siciliam Euboeamque) omnes alias insulas arbitrari parvas. Exempla:

Caesar versabatur Romae;
Conon vixit Cypri;
Sum Lugduni, Corinthi, Hadrumeti.

Domi, humi, ruri[recensere | fontem recensere]

Nomina domi, humi et ruris locativo utuntur. Exempla:

Domi remanent;
Iaceo humi;
Ruri habitant.

Alii usus[recensere | fontem recensere]

Aliquando locativus casus sic adhibetur, ut tempus significet. Exempla:

Domi bellique;
Domi militiaeque.

Partes orationis
(Nomen) substantivum \| (Nomen) adiectivum \| Nomen numerale \| Pronomen \| Articulus \| Verbum (temporale) \| Adverbium \| Participium \| Coniunctio \| Praepositio \| Interiectio \| (Particula)
Nomen substantivum et Nomen adiectivum
Numerus: Singularis \| Pluralis \| Dualis
Genus: masculinum \| femininum \| neutrum \| commune \| omne
Declinatio latina: Prima \| Secunda \| Tertia \| Quarta \| Quinta
Casus: Nominativus \| Genetivus \| Dativus \| Accusativus \| Vocativus \| Ablativus \| Locativus