Genetivus

Genetivus est casus declinationis qui possessionem alterius nominis erga alterum monstrat.

Usus casus genetivi

Appellatur quoque possessivus quia sic frequenter adhibetur ut possessionem indicet. Verumtamen alios usus habet. Genetivus casus indicat, exempli gratia:

1. possessionem (Filius matris), uti demonstratum est;
2. complementum (Memini eius);
3. designationem (quid habes difficultatis?);
4. aetatem (puer novem annorum);
5. pretium (magni emere);
6. qualitatem (vir magnae prudentiae);
7. culpam (proditionis damnatus est);
8. mensuram (mons ingentis altitudinis) et
9. partem (magna copia frumenti).

Explicatio verbi

Genetivi nomen a gignendi radice gen- originem ducit. Eiusdem radicis sunt genus, generis, genitoris, nec non ingenium.

Exempla

Linguae, quae genetivum habent, sic indicant hoc complementum: X Y**, ubi ** est morphema speciale genetivum. Ceterae autem eandem sententiam saepe indicant praepositionibus, verbi gratia, Hispanice dicitur X de Y.

Lingua Graeca

Grammatica Latina saepe Graecae est similis. Usus genetivi Graeci vero complures particularitates habet:

Genetivus verus rationis

1. g. pertinentiae
   1. g. auctoris
   2. g. possessoris
   3. g. materiae (το δικτυον των ιχθυων)
   4. g. qualitatis
   5. g. pretii
   6. g. subiectivus/obiectivus
   7. g. epexegeticus/appositivus
2. g. partitivus
3. g. temporis (Προσεύχεσθε δὲ ἵνα μὴ γένηται ἡ φυγὴ ὑμῶν χειμῶνος μηδὲ σαββάτῳ. Orate autem ut non fiat fuga vestra hieme vel sabbato.)
4. g. post verba
   1. verba animadversionis
   2. verba regendi (sensu lato)
   3. verba implendi

G. initii / comparationis

1. g. comparationis
2. g. separationis (Ἐγὼ δὲ ὑμῶν φείδομαι. Ego autem vobis parco.)

Nexus externus

Lege de praepositionibus in Vicilibris.

Haec stipula ad linguam vel ad linguisticam spectat. Amplifica, si potes!