Burdo (musica)

E Vicipaedia

Burdo (-onis m.)[1] in musica est unus aut plurimi nervi aut lingulae semper eodem tono vibrantes aut accordum continuum (rotatam sambucam, harmonium etc.) formantes, tonico aut dominante diagrammatis in usu in fragmento canto.

Hoc in principio fundatur musica Indica, Ravi Šankar verbi gratia in ragis burdonem, pleroque tempore, tambura aut harmonio creat.

Invenitur etiam in musica vulgari in tota Europa. Sic, traditionalis Arvernorum violinistarum cantio aut Nordici fidicines chordis eorum violinae vacuis sicuti burdone utuntur. Determinata instrumenta, talis fistula aut rotata sambuca, quae continui soni instrumenta sunt, semper uno cata tribus tonis ad burdnes correspondente canuntur, praeter melodiam.

Dum partituram modalem canunt, interpunctorum nervorum instrumenta psallentes chordis vacuis utuntur sicuti ipso burdone, cithara Hispanica (interpuncta), Celtica harpa, clavicymbalum Vosegi...

Genus musicum[recensere | fontem recensere]

Homonymum genus musicum ortum est hoc e principio: fragmenta plerisque temporibus longis amplius decem minutorum longis tonis dissimiles ambitus creantibus composita ostendit. Apud variationes sunt: burdo ambitalis et burdo mortalis seu metallicus. Apud artificum burdonistarum exempla sunt: Sunn O))), Earth, Double Leopards, Charlemagne Palestine, La Monte Young, Eliana Radigue, Keith Fullerton Whitman, Lovesliescrushing, Cisfinitum, Ioannes Gourdon, Toad...

Emmanuel, burdo Cathedralis Nostrae Dominae Parisiensis.

Instrumenta[recensere | fontem recensere]

In campanologia, burdo est magna campana (plerumque plurimarum tonnarum). Etiam hoc vocabulum in usu est tubis aliquarum fistularum. Psalterium Benearniense ipsum burdo nervorum pulsatorum est quod galubetum comitari solet, quod est trium foraminum tibia solum una manu ut canetur egens, altera manu psalterium Benearniense canente.

Burdonis Mariae sonus in Cathedrali Nostrae Dominae Parisiensis.

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Verbum Latinitatis praecipue Francicae et Anglicae. Vide "burdo" in Carolus Du Cange et al. (1883-1887). Glossarium mediæ et infimæ Latinitatis. Niortii: Favre