Aristocratia
In Aristotelis doctrina politica aristocratia (Graece ἀριστοκρατίᾱ ex ἄριστος 'optimus' et κράτος 'potentia, vis') est unus e civitatis typis quas rectas constitutiones (ὀρθαὶ πολιτείαι) appellat quia gubernantes gubernatorum utilitatem respiciunt (ceterae duae sunt monarchia et politia). In aristocratia pauci qui ceteros cives virtute superant in civitate praepollent. Ita respublica idealis a Platone in Politia descripta aristocratia dici potest quoniam philosophi velut regnant. Cum vero gubernantes non iam communem sed suam utilitatem quaerunt aristocratia in oligarchiam (divitum dominationem) corrumpitur, quae constitutio non recta sed prava finitur[1].
Ita Romae factio optimatium fuit eorum qui sibi ipsi optimi e civibus esse videbantur et magistratus potestatemque gentibus suis vindicabant dum ceteros ab honoribus prohibere conantur. Nam in veris civitatibus aristocratia plerumque hereditaria fiebat. Simili modo imperatorum aetate ordo senatorius et equester ad aristocratiam tendere cupiebant, revera oligarchia fuit, siquidem Aristotelicis categoriis utimur, quoniam non ad virtutem sed ad censum respiciebant.
Sensu moderno non tam regiminis genus (nam ubi aut quando optimi viri civitatem aliquam rexerint difficile dictu) sed classem socialem superiorem designat divitiis et auctoritae eminentem. In regnis cum nobilitate saepe confunditur quae regi proxime adstat. Ab octavo decimo saeculo vero de praepotentia cum burgensibus certare coguntur. Vestigia tamen priscae dignitatis in Anglia hodieque exstant ut in the House of Lords.
Sensu translato verbum designat partem gregis hominum quae educatione et dignitate excellitː exempli gratia locutio "operariorum aristocratia" operarios designat qui cultura (ut olim typographi) aut scientia ceteros operarios superant[2]. Quae notio originem Leninistam habet.
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Aristoteles, Politica, III.15.11-13.
- ↑ Michel Pigenet, "À propos de l'aristocratie ouvrière. Élites professionnelles et militantes au XIXe siècle dans le département du Cher", Romantisme, 1990ː 91-102
Nexus interni
Plura legere si cupis[recensere | fontem recensere]
- Alain Fouchard, Aristocratie et Démocratie. Idéologies et sociétés en Grèce ancienne, Collection de l'Institut des Sciences et Techniques de l'Antiquité(656), 1998
- Louis Le Guillou, "Le rôle de l’aristocratie dans l’histoire : à propos d’une dispute Lacordaire-Montalembert en 1839", Revue d'Histoire du XIXe siècle, 1988ː 37-50
- Les noblesses européennes au XIXe siècle. Actes du colloque de Rome, 21-23 novembre 1985, École Française de Rome, 1988.