Praemium Nobelianum

Latinitas nondum censa
E Vicipaedia


Alfredus Nobel (1833 - 1896), praemii conditor.

Praemium Nobelianum (Norvegice: Nobelprisen, pl.) inde ab anno 1901 ab Alfredo Nobel inventore dynamitis[1] et manufactore Suecio institutum ex hereditate eius viri quotannis 10 Decembris, qua die Nobel anno 1896 mortuus est, hominibus quarundam artium peritissimis tribuitur. Quod praemium omnium consensu sua cuiusque artis palma extat.

Praemia, in physica, chemia, physiologia vel medicina, litteris, et pace componenda, primum concessa sunt anno 1901. Praemium Nobelianum Memoriale in Scientiis Oeconomicis, a Sveriges Riksbank anno 1968 institutum, anno 1969 primum concessum est. Quaeque Praemium Nobelianum agnoscitur ut gloriosissimum in eius campo arbitrium.[2]

Categoriae praemii Nobeliani[recensere | fontem recensere]

Laureati[recensere | fontem recensere]

Hic index est imperfectus. Eum redintegra et comple si potes.

Maria Curie et Linus Pauling sunt soli homines qui praemium bis accepit: Pauling anno 1954 (chemia) et anno 1962 (pax); Maria Curie, annis 1903 (physica) et 1911 (chemia).

Maria Curie.

Praemio medicinae laureati[recensere | fontem recensere]

Vide: Praemium Nobelianum physiologiae et medicinae

Praemio artis physicae laureati[recensere | fontem recensere]

Vide: Praemium Nobelianum Physicae

Praemio artis chemicae laureati[recensere | fontem recensere]

Vide: Praemium Nobelianum Chemiae

Praemio litterarum laureati[recensere | fontem recensere]

Vide : Praemium Nobelianum Litteraturae

Praemio pacis componendae laureati[recensere | fontem recensere]

Vide : Praemium Nobelianum pacis componenda

Praemio oeconomiae laureati[recensere | fontem recensere]

Vide Praemium Nobelianum Oeconomiae

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Praemium Nobelianum spectant (Nobel Prize winners, Nobel Prize).

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Castiglioni, Aloisius; Mariotti, Scaevola. Vocabolario della lingua latina, latino-italiano, italiano-latino. Quarta editio a Petro Georgio Parroni curata (Taurini, 2007).
  2. Shalev, Baruch Aba (2005). p. 8