Lingua Palica

Lingua Palica Pāḷi
Taxinomia:	lingua Indoeuropaea e familia Indoiranica
Status:	unus e linguis medioindicis necnon Pracritis
Sigla:	1 pi, 2 pli, 3 pli
Usus
Aevum:	saec. II a.C.n. – saec. IV vel V p.C.n.
Situs:	India septentrionalis hodie lingua sollemnis Buddhismi Theravadae
Litterae:	Litteratura Pali
Scriptura:	Devanagari, Sinhala, scripturae fere omnes Asiae meridionalis-orientalis, Latina
Huic imagini nondum est descriptio, quaesumus descriptionem addas. Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae

Pali est lingua medioindica (Linguae Indicae), Linguae Sanscritae propinquissima, et consequenter etiam Linguae Latinae. Confer exempli causa morphologiam verbi:

Pali: tanō-mi, tano-si, tano-ti, tanō-ma, tano-tha, tano-nti

vs. Latine "teneō, tenes, tenet, tenemus, tenetis, tenent"

Ut in omnibus linguis medioindicis, multae formae in Pali remotae sunt: Dum Lingua Sanscrita imperfectum perfectumque cognoscunt, in Pali non sunt. Uniuntur in unum tempus: Praeteritum, exempli causa a-kas-a "fecit", ortum ex aoristo (augmentum + modificatio themae verbi + terminationes personales speciales).

Sed systema casuum manet: Sunt nominativus et genitivus et dativus et accusativus et ablativus et locativus et instrumentalis et vocativus.

In Buddhismo, Pali est una ex nonnullis linguis sacris; Gautama Buddha ipse Linguam Pali locutum esse supponitur.