Neoimpressionismus

E Vicipaedia
Postmeridianum diei solis La Grande Jatte in insula. Pictura olearia a Georgio Seurat annis ab 1884 ad 1886 facta. Nunc in Instituto Artis Sicaginiensi exhibita.

Neoimpressionismus[1] fuit motus artis a Georgio Seurat conditus. Cuius magnum opus, Postmeridianum diei solis La Grande Jatte in insula, motum coepit cum primum apud salon Societatis Artificum Liberorum Lutetiae exhibitum esset.[2] Eodem tempore, summa cultura Francica recentiore, multi pictores novas rationes petebant. Scaenae urbanae, regionis situs, et litora potissimum assectatores neoimpressionismi trahebantur. Interpretatio linearum colorumque in scientia condita apud descriptiones neoimpressionistarum suae artis aequaevae multum valebat. Rationes pointillisticae et divisionisticae saepe hic commemorantur, quia ratio praevalens motu neoimpressionistico incipiente erat.

Nonnulli arguunt neoimpressionismum primum motum avant-garde verum in pictura factum esse.[3] Nam neoimpressionistae motum saeculo undevicensimo cito creare poterant, partim propter eius coniunctionem artam cum anarchismo, qui posteriores manifestationes artisticas affecerit.[3] Motus modusque imagines harmonias a scientia aequaeva, ratione anarchistica, et disceptatione circa valorem artis academicae abigere conabantur. Artifices huius motus "promiserunt ut rationes opticas et psycho-biologicas adhiberent ad grandem synthesin rerum idealium et realium, temporariarum et necessariarum, scientificarum et temperamentalium petendam."[4][2]

Picturae neoimpressionisticae selectae[recensere | fontem recensere]

Artifices maximi momenti[recensere | fontem recensere]

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Vocabulum a Felice Fénéon critico Francico anno 1886 excogitatum.
  2. 2.0 2.1 Hutton 2004.
  3. 3.0 3.1 Ward 1996:1.
  4. Anglice "promised to employ optical and psycho-biological theories in pursuit of a grand synthesis of the ideal and the real, the fugitive and the essential, science and temperament."

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Blanc, Charles. The Grammar of Painting and Engraving. Chicago: S.C. Griggs and Company, 1891. [1].
  • Broude, Norma, ed. 1978. Seurat in Perspective. Englewood Cliffs Novae Caesareae: Prentice-Hall. ISBN 0138071152.
  • Cachin, Françoise. 1971. Paul Signac. Grenovici Connecticutae: New York Graphic Society. ISBN 0821204823.
  • Chevreul, Michel Eugène. 1860. The Principles of Harmony and Contrast of Colors.] Londinii: Henry G. Bohn, York Street, Covent Garden.
  • Clement, Russell T., et Annick Houzé. 1999. Neo-impressionist painters: a sourcebook on Georges Seurat, Camille Pissarro, Paul Signac, Théo van Rysselberghe, Henri Edmond Cross, Charles Angrand, Maximilien Luce, and Albert Dubois-Pillet. Westport Connecticutae: Greenwood Press. ISBN 0313303827.
  • Dorra, Henri. 1994. Symbolist Art Theories: A Critical Anthology. Berkeleiae: University of California Press.
  • Ferretti-Bocquillon, Marina, et al. 2001. Signac, 1863-1935. Novi Eboraci: The Metropolitan Museum of Art. ISBN 0870999982.
  • Floyd, Ratliff. 1992. Paul Signac and Color in Neo-Impressionism. Novi Eboraci: Rockefeller University Press. ISBN 0874700507.
  • Gage, John. 1987. The Technique of Seurat: A Reappraisal. The Art Bulletin 69 (Sep.): 448-54. JSTOR.
  • Haslett, Carrie. 2002. Neo-Impressionism: Artists on the Edge. Portlandiae Oregoniae: Portland Museum of Art. ISBN 0916857301.
  • Herbert, Robert. 1968. Neo-Impressionism. Novi Eboraci: The Solomon R. Guggenheim Foundation.
  • Herbert, Robert. 1991. Georges Seurat, 1859–1891. Novi Eboraci: Metropolitan Museum of Art. ISBN 9780870996184.
  • Hutton, John G. 2004. Neo-Impressionism and the Search for Solid Ground: Art, Science, and Anarchism in Fin-de-siecle France. Rubribaculi: Louisiana State University Press. ISBN 0807118230.
  • Meighan, Judith. 2002. In Praise of Motherhood: The Promise and Failure of Painting for Social Reform in Late-Nineteenth-Century Italy. Nineteenth-Century Art Worldwide 1(1).
  • Puppo, Dario del. 1994. Il Quarto Stato. Science and Society 58(2): 13.
  • Rewald, John. 1946. Georges Seurat. Novi Eboraci: Wittenborn & Co.
  • Roslak, Robyn. 2007. Neo-Impressionism and Anarchism in Fin-de-Siecle France: Painting, Politics and Landscape.
  • Signac, Paul. 1899. D’Eugène Delacroix au Neo-Impressionnisme. PDF.
  • Ward, Martha. 1996. Pissarro, Neo-impressionism and the Spaces of the Avante-Garde. Sicagi: Chicago University Press. ISBN 0226873242.
  • Winkfield, Trevor. 2001. The Signac Syndrome. Modern Painters Autumn: 66-70.

Nexus externi[recensere | fontem recensere]