Modus fucatus (ars)

Modus (pingendi) fucatus[1] (Italice: manierismo) fuit aetas in historia artis ad genus describendum, quod circiter inter annum 1520 (Raphaele Sanctio mortuo) et annum 1600 durabat.[2].
Conspectus[recensere | fontem recensere]
Extra Italiam id genus colebatur etiam saeculo XVII partim. Notio vernacula explicatur uniuscuiusque artificis ratione (maniera), qua e.g. pictor statim cognoscitur. Id patratum omnes facultates technicae utendae sunt. Agitur de genere revera transitorio inter Renascentiam et epocham barocam. Centra motionis Romae Florentiaeque fuerunt; praeter pictores etiam sculptores, architectos, scriptores, musicos genus simile colebant.
Maxime noti sunt in Francia sectatores Scholae Fontis Bleaudi, in Batavia sic dicti Romanistae necnon artifices in aula Pragensi imperatoris Rudolphi II: e.g. Ioannes Vermeyen, Hadrianus de Vries, Octavius Miseroni, Bartholomaeus Spranger, Ioannes de Aachen et Iosephus Heintz.[3]
Nonnumquam vox autem negative adhibetur si qua res nimis artificiosa esse videtur (e.g. in rhetorica).
Conspectus artificum modi fucati in Italia[recensere | fontem recensere]
- Pictores
- Georgius Vasarius
- Livius Agresti
- Pontormo
- Rosso Fiorentino
- Iulius Romano
- Gaudentius Ferrari
- Perin del Vaga
- Iacopino del Conte
- Daniel da Volterra
- Franciscus Salviati
- Fridericus Zuccaro
- Fridericus Barocci
- Angelus Bronzino
- Andreas Sartius
- Sebastianus Venetus
- Prosperus Fontana
- Parmigianino
- Brescianino
- Ioannes Paulus Lomazzo
- Polydorus da Caravaggio
- Andreas Schiavone
- Peregrinus Tibaldi
- Camillus Boccaccino
- Iosephus Arcimboldus
- Iacobus Tentoretus
- Franciscus Primaticcio
- Dominicus Beccafumi
- Il Pordenone
- Paris Bordone
- Antonius Campi
- Vincentius Campi
- Raffaellino del Colle
- Christophorus Gherardi
- Philippus Paladini
- Architecti
- Sculptores
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Terminus invenitur apud Neues Lateinlexikon, Koenigswinter 1998, ISBN 978-3-933070-01-2, p. 241
- ↑ Manierismus, in: Lexikon der Kunst, Bd. 8, Karl Müller Verlag, Erlangae 1994, p. 15
- ↑ Lars Olof Larsson: Zur Einführung. Die Kunst am Hofe Rudolfs II. – Eine rudolfinische Kunst? In: Prag um 1600. Kunst und Kultur am Hofe Rudolfs II. Tomus tertius. Bd. 3: Beiträge. Luca, Freren 1988, ISBN 3-923641-18-4, p. 39–43.
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- Max Dvořák. Uber Greco und den Manierismus. Monaci, 1922, pagine 261-76
- Giuliano Briganti, La Maniera italiana, Romae, Editori Riuniti, 1961
- Craig Hugh Smyth, Mannerism and «Maniera», Locust Valley 1962
- Walter Friedländer, Mannerism and Anti-Mannerism in Italian Painting, Neoeboraci, Schocken, 1965
- Sidney J. Freedberg, Painting in Italy. 1500 to 1600, Harmondsworth, 1971
- Achille Bonito Oliva, L'ideologia del traditore: arte, maniera, manierismo, Mediolani, Feltrinelli, 1976
- Roberta J.M. Olson, Italian Renaissance Sculpture, 1992, Thames & Hudson (World of Art). ISBN 9780500202531
- Antonio Pinelli, La bella maniera: artisti del Cinquecento tra regola e licenza , Augustae Taurinorum, Einaudi, 1993. ISBN 8806131370
- Renato Barilli, Maniera moderna e manierismo, Milano, Feltrinelli, 2004. ISBN 880710363X
- Andrea Baldinotti, Manierismo, Florentiae, Art e Dossier Giunti, 2010
- Elisabetta Marchetti Letta, Pontormo, Rosso Fiorentino, Scala, Florentiae 1994. ISBN 88-8117-028-0
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
![]() |
Vicimedia Communia plura habent quae ad Pictura modi fucati spectant (Mannerist art, Mannerism). |
![]() |
Vicimedia Communia plura habent quae ad Supellectiles saeculi XVI spectant (16th-century decorative arts, Mannerism). |
![]() |
Vide Modus fucatus (ars) in Victionario. |