Memoria
Memoria stricto sensu est corporis facultas datorum compondendorum, retinendorum, et dein recuperandorum ac adhibendorum. Hac appellatione etiam nominant corporum actiones non sentientium quae sentientium usus simulant.
In antiquitate[recensere | fontem recensere]
Romanis memoria fuit pars oratoriae maximi momenti. Et Quintilianus et Cicero de memoria et eius quoad pertinet ad oratoriam utilitate in operibus suis scripserunt. Quintilianus in suo Instititione Oratoria dividit omnem oratoriam in partes quinque: inventionem, dispositionem, elocutionem, memoriam, pronuntiationem.[1]
Memoria etiam ficta a Romanis esse dea.
Memoriae genera[recensere | fontem recensere]
Memoria ipsa divisa est in tres partes, quae inter se differunt. Vulgo tenentur esse sensus memoria, memoria brevis, et memoria dura.
Insuper, in neuropsychologia, secundum TULVING, descriptae sunt[2]:
- Memoria episodica — ad eventuum, biographiae cognitionem referens
- Memoria semantica — ad linguae, regularum, factorum cognitionem referens
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Quintiliani Institutiones apud http://www.thelatinlibrary.com.
- ↑ Tulving E. (1972). Episodic and semantic memory. In: Tulving E, Donaldson W, editors. Organization of memory. pp. 381–403
Nexus externi[recensere | fontem recensere]
|
Vicicitatio habet citationes quae ad memoriam spectant. |
|
Vide memoriam in Victionario. |