Impressionismus syntheticus

E Vicipaedia
Scientia naturalis, nocte (Bostonia), pictura olearia a Carolo Tersolo facta (2006), 24 x 30 cm, collectio privata.

Impressionismus syntheticus est modus pingendi qui colores diligenter observatos expressivaque pigmentorum tractationem pictorum impressionisticorum cum abstractione spatii et plurimis conspectibus in maius elatis pictorum cubisticorum miscet.[1] Inter praecursores impressionismi synthetici erant Van Gogh, Cézanne, et Chaim Soutine.[2] Inter artifices hodiernos qui huic modo pingendi favent sunt Iacobus Michalopoulos et Carolus Tersolo, artifices Americani. Haec locutio etiam in musica et litteris adhibetur.

Nexus interni

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Palmieri 2009.
  2. Fletcher 1921: 88.

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Bragaglia, Anton Giulio. 1973. Futurist Photodynamism, converterunt Robert Brain, R. W. Flint, J. C. Higgitt, et Caroline Tisdall. In Documents of 20th Century Art: Futurist Manifestos, ed. Umbro Apollonio, 38-45. Novi Eboraci: Viking Press.
  • Briganti, Chiara, et Kathy Mezei. 2016. Domestic Modernism, the Interwar Novel, and E. H. Young. Aldershot, Hants et Burlingtoniae Montis Viridis: Ashgate. ISBN 075465317X.
  • Fletcher, John Gould. 1921. Paul Gaugin: His Life and Art. New York: Nicholas L. Brown.
  • Kalba, Laura Anne. 2017. Color in the age of impressionism: commerce, technology, and art. University Park Pennsylvaniae: The Pennsylvania State University Press. ISBN 9780271077000.
  • Martin, Wallace. 1967. The New Age Under Orage: Chapters in English Cultural History. Mancuniae: Manchester University Press; Novi Eboraci: Barnes & Noble.
  • Marx, Jonathan. 2001. Warp speed. Beat Poets: Visionary British collective Faithless continue to redefine dance music, 9 Augusti.