Solitudo
Solitudo est status hominis cui relatio cum altero homine abest.
In philosophia sicut existentialista, solitudo occasionem suum proprium esse cognescere potest. Et vita privata vel libertas ad spiritualitatem solitudine protegeri possunt. At saepe causa morbi mentis sicut depressionis vel melancholiae est.
Sententiae[recensere | fontem recensere]
- Solitudinem quaerat, qui vult cum innocentibus vivere. - Publilius Syrus
- Solitudo optima mater sapientiae. - Maximus Stirner
- Homo fortissimus mundi, ille est qui hominum in maxima solitudine defendet.[1] - Henricus Ibsen
Notae[recensere | fontem recensere]
- ↑ Henricus Ibsen, En folkefiende, Quod Norvegice: Den sterkeste man i verden, det han som står mest alene.