Reductio ad absurdum

E Vicipaedia

Reductio ad absurdum, sententia ducta ab Aristotelis usu Graece ἠ εἰς ἄτοπον ἀπαγώγή,[1] est argumentum dialecticum quod contradictione probatur. Fines absurdus monstratur, eamdem rationem alterius adhibendo.

Exempla[recensere | fontem recensere]

In elenchi forma:

Pater- Cur incepisti sigarella fumare??
Filius- Quod, pater, omnes amici mei ea fumant.
Pater- Dicin tu vere te, si omnes amici tui ex rupibus desalire incepissent, incepturum etiam?

Absurditas filii dialecticae monstratur: incipere actum ob amicos incipientes est stultum, quod amici nonnumquam mala vel stultitiam agere incipiunt.

Nota[recensere | fontem recensere]

  1. Aristoteles, "Analytica Priora"

Nexus interni