Ius criminale

-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Ius criminale est iuris publici pars quae crimina et poenas eorum enumerat et potestatem definit ut rei publicae magistratus crimina edens criminatum in ius arcessant. Crimina meruunt illa maleficia quae civitatis populus putat maleficia non solum inter se sed etiam contra civitatem ipsam.

Actus qui crimina meruuntur inter civitates gentesque aliquanto discrepant. Saepe inter crimina dantur: perduellio, homicidium, peculatus, incendium, testimonium falsum, concussura, raptus, rapina, abductio, fraus, furtum, impetus, labor coacticius, mercatus hominum, tactus, stuprum, et vandalismus.

Iuris criminalis prudentia nihil aliud est, quam habitus practicus recte iudicandi de actionibus hominum secundum leges criminales. Istud iudicium vero consistit in cognitione et applicatione legum criminalium, et sese exterit (1) procedendo legitimo ordine in delictis investigandis et (2) decidendo causas criminales mediante absolutione insontium vel condemnatione noxiorum.

Nexus interni

• Actio libera in causa
• Culpa
• Nemo tenetur se detegere
• Nullum crimen, nulla poena sine praevia lege poenali
• Onus probandi
• Praesumptio innocentiae
• Testimonium de auditu