Familia Barbarinorum
Familia Barbarinorum[1] vel Barberinorum[2] familia nobilis Italiae origine Tusciana. Sedes, a qua Barberini, tunc Tafani nominati, oriundi sunt, Barberinum (Vallis Elsae) est, quam saeculo 11 reliquerunt, ut domicilium Florentiae constituerent. Hac in urbe familia usqe ad saeculum 17 et possessionibus et auctoritate ingenter increvit. Culmen adepti sunt, cum Maffeus papa factus est et nomine Urbani VIII ab anno 1623 usque 1644 regnavit. Pontificatu eius nepotismus in ecclesia Romana maxime effloruit. Exemplo sunt:
- Matthaeus Barberinus (postea Urbanus VIII, vixit 1568 - 1644)
- Franciscus Barberinus nepos cardinalis, bibliothecarius et archivarius Sanctae Romanae Ecclesiae (1597 - 1679)
- Antonius Barberinus archiepiscopus, dux ducatùs Urbini
- Antonius Marcellus Barberini cardinalis bibliothecarius, archivarius Sanctae Romanae Ecclesiae et paenitentiarius maior (1569 - 1646)
Franciscus eiusque frater Taddeus princeps Palestrinae annis 1625 ad 1638 Romae Aedes Barberinas, in primis aedibus aetatis Baroci habitas, aedificaverunt architectis tunc celeberrimis adductis Maderno, Borromini, Ioanne Laurentio Bernini.
Urbani autem pontificatus non solum fastigium ascensùs familiae,. verum etiam initium decessùs fuit. Innocentius X enim successor potestatem familiae Barberinorum infregit. Iam anno 1722 Barberinorum stirps virilis exstincta est.