Quantum redactiones paginae "Partes orationis" differant
m movit Partes Orationis ad Partes orationis: norma |
No edit summary |
||
| Linea 1: | Linea 1: | ||
'''Pars orationis''' ([[Lingua Graeca antiqua|Graece]] {{Polytonic|μέρος τοῦ λόγου}}) est terminus grammaticus ad [[sententia]]e [[structura]]m articulatim discribendam designatus. Constat enim ''orationem'' hic in aequo esse cum ''sententia'', et ''partes'' hic esse ''sententiae partes'' sive ''verba'' sive ''lexis'', quae igitur elementa quaedam sunt, ex quibus sententia quaeque construitur. |
|||
| ⚫ | |||
Partes orationis insuper ad vocabularium in categorias sive classes lexicales distribuendum pertinent. Cum autem variis linguis eaedem non sint categoriae lexicales, respiciendum est quod quaeque lingua suam habet copiam (vel subcopiam) omnium classium lexicalium ab linguistis generalibus numeratarum. Constat autem inter nomen et verbum in omnibus linguis distingui oportere. |
|||
==Fontes== |
|||
{{Etymologiae}} |
|||
== Antiquitas == |
|||
| ⚫ | Partes orationis primus [[Aristoteles]] duas tradidit, [[nomen (grammatica)|nomen]] et [[verbum (grammatica Latina)|verbum]]; deinde [[Donatus]] octo definivit. Sed omnes ad illa duo principalia revertuntur, id est, ad nomen et verbum, quae significant personam et actum. Reliquae adpendices sunt et ex his originem trahunt. Nam [[pronomen]] ex nomine nascitur, cuius officio fungitur, ut «orator ille.» [[Adverbium]] de nomine nascitur, ut «doctus, docte.» [[Participium]] de nomine et verbo, ut «lego, legens.» [[Coniunctio]] vero et [[praepositio]] vel [[interiectio]] in conplexu istarum cadunt. Ideo et nonnulli quinque partes definierunt, quia istae superfluae sunt.<ref>Isidorus, ''Etym.'' 1,6.</ref> |
||
== De controversiis == |
|||
== Grammatica universalis == |
|||
== Notae == |
|||
<references /> |
|||
== Bibliographia == |
|||
[[Categoria:Ars grammatica]] |
[[Categoria:Ars grammatica]] |
||
Emendatio ex 02:52, 9 Iunii 2008
Pars orationis (Graece μέρος τοῦ λόγου) est terminus grammaticus ad sententiae structuram articulatim discribendam designatus. Constat enim orationem hic in aequo esse cum sententia, et partes hic esse sententiae partes sive verba sive lexis, quae igitur elementa quaedam sunt, ex quibus sententia quaeque construitur.
Partes orationis insuper ad vocabularium in categorias sive classes lexicales distribuendum pertinent. Cum autem variis linguis eaedem non sint categoriae lexicales, respiciendum est quod quaeque lingua suam habet copiam (vel subcopiam) omnium classium lexicalium ab linguistis generalibus numeratarum. Constat autem inter nomen et verbum in omnibus linguis distingui oportere.
Antiquitas
Partes orationis primus Aristoteles duas tradidit, nomen et verbum; deinde Donatus octo definivit. Sed omnes ad illa duo principalia revertuntur, id est, ad nomen et verbum, quae significant personam et actum. Reliquae adpendices sunt et ex his originem trahunt. Nam pronomen ex nomine nascitur, cuius officio fungitur, ut «orator ille.» Adverbium de nomine nascitur, ut «doctus, docte.» Participium de nomine et verbo, ut «lego, legens.» Coniunctio vero et praepositio vel interiectio in conplexu istarum cadunt. Ideo et nonnulli quinque partes definierunt, quia istae superfluae sunt.[1]
De controversiis
Grammatica universalis
Notae
- ↑ Isidorus, Etym. 1,6.