Quantum redactiones paginae "Carolus Philippus Emanuel Bach" differant
| Linea 7: | Linea 7: | ||
==Gravitudo== |
==Gravitudo== |
||
Tamen quoad ingenium, sensum musicalem subtilem, logicam et consequentiam tatae aequari minime potest. Elegantior esse autem videbatur, qui vix auditores in intimo movere potuit. Modum [[francia|Francogallicum]] ([[Franciscus Couperin]], Rameau) et [[italia|Italicum]] ([[Dominicus Scarlatti]]) porro tractabat itaque praecessor epochae [[iosephus Haydn|Iosephi Haydn]] sive [[volfgangus Amadeus Mozart|Volfgangi Amadei Mozart]] factus est. |
Tamen quoad ingenium, sensum musicalem subtilem, logicam et consequentiam tatae aequari minime potest. Elegantior esse autem videbatur, qui vix auditores in intimo movere potuit. Modum [[francia|Francogallicum]] ([[Franciscus Couperin (magnus)|Francisci Couperin]], Rameau) et [[italia|Italicum]] ([[Dominicus Scarlatti]]) porro tractabat itaque praecessor epochae [[iosephus Haydn|Iosephi Haydn]] sive [[volfgangus Amadeus Mozart|Volfgangi Amadei Mozart]] factus est. |
||
Inter opera mentionis digna sint: multae sonatae, phantasiae et aliae res pro clavichordio tantummodo (inter quas »Sonaten für Kenner und Liebhaber«), concentus clavichordii symphoniacis comitantibus, opera tribus sive quattuor musicis/quadriciniis, symphoniae pro symphoniacis, diei creationis cantus matutinus, passionis Christi redditus, oratorium »Die Israeliten in der Wüste«, chorus duplex apud »Sanctum«, melodiae in cantus spiritales Ioannis Gellert, psalmi Cramerii. [[Liber definitivus]] optimus pro clavicinibus praetitulatur »Versuch über die wahre Art, das Klavier zu spielen« (Lipsiae 1753/1763), qui valde laudetur. |
Inter opera mentionis digna sint: multae sonatae, phantasiae et aliae res pro clavichordio tantummodo (inter quas »Sonaten für Kenner und Liebhaber«), concentus clavichordii symphoniacis comitantibus, opera tribus sive quattuor musicis/quadriciniis, symphoniae pro symphoniacis, diei creationis cantus matutinus, passionis Christi redditus, oratorium »Die Israeliten in der Wüste«, chorus duplex apud »Sanctum«, melodiae in cantus spiritales Ioannis Gellert, psalmi Cramerii. [[Liber definitivus]] optimus pro clavicinibus praetitulatur »Versuch über die wahre Art, das Klavier zu spielen« (Lipsiae 1753/1763), qui valde laudetur. |
||
| Linea 13: | Linea 13: | ||
{{NexInt}} |
{{NexInt}} |
||
* [[Gulielmus Fridericus Bach]] |
* [[Gulielmus Fridericus Bach]] |
||
== Bibliographia == |
== Bibliographia == |
||
* Carl Hermann Bitter: ''Carl Philipp Emanuel und Wilhelm Friedemann Bach und Brüder.'' Wilhelm Müller, Berolini 1868. |
* Carl Hermann Bitter: ''Carl Philipp Emanuel und Wilhelm Friedemann Bach und Brüder.'' Wilhelm Müller, Berolini 1868. |
||
Emendatio ex 21:02, 19 Februarii 2020
Carolus Philippus Emanuel Bach (Wimariae, 8 Martii 1714—Hamburgi, 14 Decembris 1788), secundus Iohanni Sebastiani Bach et Mariae Barbarae Bach filius, fuit compositor et clavicymbalista aetatis classicae, quae dicitur.
Vita
Tertius Ioannis Sebastiani Bachii filius educatus est Lipsiae in Schola Thomana: pater ipse eum musicam in ludis docebat. Inde ibidem iurisprudentiae studuit, quam rem Francofurti pergebat. Francofurti autem academiam musicalem fundavit, ubi et opera propria in scaenis produci poterant. Insuper clavicines multos erudiebat: id efficiebat, ut Carolus Philippus Emmanuel omnino musicae se dedere exorsus est.
Anno 1738 Berolinum commigravit ubi Fridericus II (rex Borussiae) eum clavicymbalistam cameralem nominavit, quo munere fungebatur annos XXVII. Anno 1767 vocatus est Hamburgum ad ecclesiasticae musicae rectionem.
Gravitudo
Tamen quoad ingenium, sensum musicalem subtilem, logicam et consequentiam tatae aequari minime potest. Elegantior esse autem videbatur, qui vix auditores in intimo movere potuit. Modum Francogallicum (Francisci Couperin, Rameau) et Italicum (Dominicus Scarlatti) porro tractabat itaque praecessor epochae Iosephi Haydn sive Volfgangi Amadei Mozart factus est.
Inter opera mentionis digna sint: multae sonatae, phantasiae et aliae res pro clavichordio tantummodo (inter quas »Sonaten für Kenner und Liebhaber«), concentus clavichordii symphoniacis comitantibus, opera tribus sive quattuor musicis/quadriciniis, symphoniae pro symphoniacis, diei creationis cantus matutinus, passionis Christi redditus, oratorium »Die Israeliten in der Wüste«, chorus duplex apud »Sanctum«, melodiae in cantus spiritales Ioannis Gellert, psalmi Cramerii. Liber definitivus optimus pro clavicinibus praetitulatur »Versuch über die wahre Art, das Klavier zu spielen« (Lipsiae 1753/1763), qui valde laudetur.
Nexus interni
Bibliographia
- Carl Hermann Bitter: Carl Philipp Emanuel und Wilhelm Friedemann Bach und Brüder. Wilhelm Müller, Berolini 1868.
- Heinrich Bellermann: "Bach, Philip Emanuel", in: Allgemeine Deutsche Biographie, vol. 1 (Lipsiae: Duncker & Humblot, 1875), p. 744–746.
- Otto Vrieslander: Philipp Emanuel Bach. R. Piper, Monaci 1923.
- H. Miesner: Philipp Emanuel Bach in Hamburg. Lipsiae 1929; Anastatice: Wiesbaden 1969.
- Antoine-Elisée Cherbuliez: Carl Philipp Emanuel Bach. Turici 1940.
- Wilibald Gurlitt: Bach, Carl Philipp Emanuel. In: Neue Deutsche Biographie (NDB). Band 1, Duncker & Humblot, Berlin 1953, S. 488 (Digitalisat).
- Hans-Günter Ottenberg: Carl Philipp Emanuel Bach (= Reclams Universal-Bibliothek, Band 923). Reclam, Lipsiae 1982.
- Siegbert Rampe: Carl Philipp Emanuel Bach und seine Zeit. Laaber, Laaber 2014, ISBN 978-3-89007-838-0.