Silvius Pellicus

E Vicipaedia
Silvius Pellicus

Silvius Pellicus[1] (natus Salutiis die 24 Iunii 1789 – mortuus Taurini die 31 Ianuarii 1854), incola Taurinensis, fuit scriptor et patriae amans Italicus. Pellicus propter pugnam contra Austriacos, qui tunc Italiam dominabantur, capite et postea ad carcerem perpetuum damnatus est, sed iam post sex annos liberatus est. In opere Carceres Mei[2] (Italice Le mie prigioni) de captivitate sua narravit.

Opera[recensere | fontem recensere]

  • 1815 Francesca da Rimini
  • 1819 Laodicea
  • 1820 Eufemio di Messina
  • 1821 Hèrodiade
  • 1828 Iginia d'Asti
  • 1829 Ester d'Engaddi
  • 1832 Le mie prigioni
  • 1834 Tommaso Moro

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Nel centenario dalla nascita di Silvio Pellico, omaggio dei letterati italiani, Torino, tipografia Matteo Artale, 1889, p. 6
  2. P. L., "Carceres mei Silvii Pellici", Praeco Latinus, 8, 1900, p. 175

Bibliographia[recensere | fontem recensere]

  • Federico Ravaello, Silvio Pellico, Torino, Soc. Ed. Internaz., 1966
  • C. F. Savio, Silvio Pellico: liberale e credente, Bologna, 1972
  • Giovann Zavatti, Vita di Silvio Pellico e di Julietta Colbert, marchesa di Barolo, Milano, Simonelli, 2004. - ISBN 88-86792-90-5

Nexus externus[recensere | fontem recensere]

Vicimedia Communia plura habent quae ad Silvium Pellicum spectant.

Haec stipula ad scriptorem spectat. Amplifica, si potes!