Reduplicatio (lingua)

Reduplicatio morphologica est verborum mutandorum ratio, qua verbi radix tota aut partim repetitur.

Reduplicatio Indoeuropaea

Indoeuropaeo infecto perfectoque indefinitoque duae reduplicationes fuerunt.

Infecti reduplicatio initialem radicis consonantem ac vocalem i constabat, ut radix reducta esset, v. gr.: *gi-gn| latine gi-gn|o, graece γί-γν|ομαι.

Perfecti indefinitique reduplicatio initialem radicis consonantem ac vocalem e constabat, v. gr.: *we-wert|: latine *wewertit > vert|it, sanscrite vávarti.

Reduplicatio graeca

Lingua Graeca antiqua in perfecti reduplicatione Indoeuropaea norma non differebat: λέλυκα, πέπτωκα, γέγραφα, λέλοιπα. Radicibus cum prima littera adspirata dissimilatio notanda, v. gr.: *θέ-θνηκα > τέ-θνηκα, χε-χόρευκα > κε-χόρευκα.

Verbis radicibus cum prima littera vocale non reduplicatio, sed auctus, v. gr.: ἑ-όρικα > ὥρικα (ab ὁρίζω).

Reduplicatio latina

Latina lingua in perfecto propria reduplicatione utitur: primam radicis consontantem sumebat secutam breve vocale cuius sonitus idem ut prima radicis vocali: cu-curr|i, mo-mord|i. Verba autem reducta radice reduplicationem cum vocale ĕ habent: te-tulimus < *tetlomos.

Radice in s liquida atque occlusiva incipiente, s radicalis abest: *spospondai > spopondi.

Verba cum prefixo reduplicationem amissam habet: reueuertai > reverti.

Reduplicatio Iaponica

Iaponice totius radicis reduplicatio parvo usu adest., v. gr.: 人 (hito, "persona") → 人々 (hitobito, "omnes gentes").