Lingua Armenia
(Redirectum de Lingua Armenica)
| Lingua Armenia Հայերէն | |
|---|---|
| IPA | [ hɑjɛˈɾɛn ] |
| Taxinomia | lingua Indoeuropaea divisionis separatae (nisi linguae Phrygiae adpropinquanda) |
| Locutores | 6 700 000 |
| Sigla | 1 hy, 2 arm, 3 hye |
| Status publicus | |
| Officialis | Armenia, Carabachia Superior |
| Privata | CFA, Francia, Russia, alibi |
| Litterae | Litterae Armenicae |
| Scriptura | Abecedarium Armenicum |
| Procuratio | Academia Scientiarum Armenica |
.png)  | |
Lingua Armenia[1] vel Armenica[1] (Հայերեն hayeren) est Armeniorum lingua, quae saepissime ad distinctum familiae linguarum Indoeuropaeae ramum ascribitur, quam autem certi philologi cum Graeca, Phrygia, aliisque linguis coniungunt. Sermo publicus est rei publicae Armeniae et rei publicae non agnitae Carabachiae Superioris; multi locutores etiam in Javakhetia? inveniuntur. Ante generis Armeniorum occidionem anni 1915, multi Armenii in Armenia occidentali, tunc parte Imperii Ottomanici, vivebant; hodie haec lingua in diaspora Armenia per orbem terrarum conservatur, plerumque in Russia, Civitatibus Foederatis, et Francia.
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ 1.0 1.1 Varro, De lingua Latina, IV. 45: “qui vivus capi adhuc non potuit, vocabulum e lingua Armenia”. Aliter "Armenica": Conradus Gesnerus, Mithridates: de differentiis linguarum (1555) textus f. 10r; Athanasius Kircherus, Turris Babel, sive Archontologia (Amstelodami: Jansson-Waesberge, 1679) textus pp. 204–205; sive "Armeniaca": Ioannes Stephanus Durantus, Quaestiones notatissimae in utroque jure decisae (1621), p. 148. Etiam videatur “Armenius” apud C. T. Lewis et C. Short (1879). A Latin Dictionary. Oxoniae: Oxford University Press
