De providentia

E Vicipaedia

De Providentia dialogorum a Seneca scriptorum est primus liber, in quo disputatur de providentia, quae, iuxta Stoicorum doctrinam, vicissitudines humanas moderatur. Contradictio est: cur fatum videtur honorare improbos homines et punire bonos? Seneca adfirmat: contradictio non est sed providentia ipsa quae experitur virtutem bonorum. Stoicus sapiens hoc intellegit et absolute accipit.

Voces[recensere | fontem recensere]

"Ignis aurum probat, miseria fortes viros."

"Bonum virum in deliciis non habet, experitur indurat, sibi illum parat."

"'Quare multa bonis viris aduersa eueniunt?' Nihil accidere bono viro mali potest: non miscentur contraria. Quemadmodum tot amnes, tantum superne deiectorum imbrium, tanta medicatorum vis fontium non mutant saporem maris, ne remittunt quidem, ita adversarum impetus rerum viri fortis non vertit animum: manet in statu et quidquid evenit in suum colorem trahit; est enim omnibus externis potentior."

Nexus interni

Lucius Annaeus Seneca minor

Nexus externi[recensere | fontem recensere]

Vicicitatio habet citationes quae ad De providentia spectant.