Vier ernste Gesänge

E Vicipaedia
-3 (maximum dubium) Latinitas huius rei maxime dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

"Vier ernste Gesänge" Op. 121 ('Quattuor carmina seria') est series carminum quorum textus Germanicus est sumptus ex biblia. Ioannes Brahms pro basso cum clavile anno 1896 carmina composuit et dedicavit Maxo Klinger. Prinum ludebantur die 8 Novembris anno 1896. Opus de morte agit incittum morte Clarae Wieck Schumann.

Anno 1949 Theodericus Fischer-Dieskau carminorum primum phonodiscum fecit.

Textus carminum[recensere | fontem recensere]

1. "Denn es geht dem Menschen" (Liber Ecclesiastes, 3, 19-22)

Denn es gehet dem Menschen wie dem Vieh,
wie dies stribt, so stibt er auch;
und haben alle einrelei Odem;
und der Menschen hat nicht meher denn das Vieh:
denn es ist alles eintel. etc.[1]

2. "Ich wandet mich und sahe an alle" (Liber Ecclesiastes, 4, 1-3)

Ich wande mich und sahe an alle,
die Unrecht leidem unter der Sonne;
und siehe, da waren Tränen, derer,
die Unrecht litten und hatten keinen Tröster,
und die ihnen unrecht täten, waren zu mächtig,
daß sie keinen Tröster haben konnten. etc.[2]

3. "O Tod, wie bitter bist du" (Liber Ecclesiasticus, 41, 1-3)

O Tod, o Tod, wie bitter bist du,
wenn an dich gedenket ein Mensch,
der gute Tage und genung hat und ohne Sorge gelebet
und dem es wohl geht in allen Dingen
und noch wohl essen mag! etc.[3]

4. "Wenn ich mit Menschenzungen" (Epistula ad Corinthios I, 13 1-3 et 12-13) Wenn ich mit Menschen und mit Engelszungen redete, und hätte der Liebe nicht, so wär ich ein tönend Erz oder eine klingende Schelle. etc.[4]

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Apud versionem Vulgatae, "sicut moritur homo sic et illa moriantur. similiter spirant omnia et nihil habet homo iumento amplius. cunta subiacent vanitati et omnia pergunt ad unum locum. de terra facta sunt et in terram periter revertentur. quis novit si spiritus filiorum Adam ascendent sursum et si spiritus iumentorum descent deorsum et deprehendi nihil esse melius quam hetari hominum in opere suo et hanc esse partem illius quis enim eum adducet ut post se futura cognoscat."
  2. verti me ad alia et vidi calumnias quae sub sole genuntur et lacrimas innocentum et consolatorem nemium nec posse resister eorum violentiae cunctorum auxilio desitutos et laudavi magis mortuos quam viventes et feliciorum utroque iudicavi qui necdum natus est nec vidit mala quae sub sole fiunt.
  3. o mors quam amera est memoria tua homini pacem habenti in substantis suis. viro quitto et cuius viae directae sunt in omnibus et adhuc valenti accipere cibum. o mors bonum est iudicare tuum homini indigenti et qui minotatur viribus.
  4. Si linguis hominum loquar et angelorum caritatem autem non habeam factus sum velut aes sonans aut cymbalum tinniens. et si habuero prophetiam et noverim mystica omnia et omnem scientiam et habuero omnem fidem ta ut nontos trans forum caritatem autem non habuero nihil sum. et si distriburo in cibos pauperum omnes facultates meas et si tradidero corpus meum ut arderam caritatem autem non habuero nihil mihi prodest. ... videmus nunc per speculum in enigmate tunc autem facie ad faciem nunc cognosco ex parte tunc autem cognoscam sicut et cognitus sum. nuc autem manet fides spes caritas tria haec, maior autem his est caritas

Nexus externi[recensere | fontem recensere]