Tragoedia lyrica (Francia)

E Vicipaedia
(Redirectum de Tragoedia in musica)
Ludovicus XIV, rex Franciae (1638–1715). Tabula ab Hyacintho Rigaud picta (1701).

Tragoedia lyrica (Francice tragédie lyrique), etiam tragoedia in musica (tragédie en musique) appellata, est genus operae Francicae ab Ioanne Baptista Lullio introductum et ab eius adsectatoribus usque ad alterum dimidium saeculi duodevicensimi adhibitum. Exempla huius generis usitate in fabulis ex mythologia classica vel Italicis Tassi et Ariosti carminibus epicis conduntur. Argumenta finem tragicum habere non potuerunt (revera eae plerumque non habent) sed eorum effectus nobilis et elatus esse debuit. Ordinariis generis exempliis sunt actus quinque. Superiora generis opera prologum allegoricum secuta sunt, qui, Ludovico XIV vivo, nobilia regis ingenia et eius virtum bellicum plerumque celebraverunt. Quoque actui usitate est exemplar fundamentale, quod in aria incipit, qua una ex personis principalibus animi motus exprimit; tum sequitur diverbium, cantibus recitatoriis ariisque brevibus (petits airs) immixtis, ubi propositum principale argumenti fit. Quisque actus usitatus in divertissement? finitur, quod magnas potestates choro et saltatoribus offert. Compositores ordinem harum proprietatum intra actum ob causas dramaticas aliquando mutaverunt.

Notabilia generis exempla[recensere | fontem recensere]

Praeter Lullium, potentissimus tragoediarum lyricarun compositor fuit Ioannes Philippus Rameau, cuius quinque exempla res summo artificio huius generis factae plerumque habentur. Certus autem liber populo gratus Médée, tragoediam Marci Antonii Charpentier, sic designat: "fortasse elegantissima saeculi septimi decimi opera Francica."[1] Saeculo duodevicensimo, Scylla et Glaucus, sola tragoedia lyrica Ioannis Mariae Leclair, a nonnullis similiter laudata est. Alii compositores huius generis spectatoribus dilecti sunt Andreas Campra (Tancrède, Idoménée), Marinus Marais (Alcyone), et Michael Pignolet de Montéclair (Jephté).

Index maiorum tragoediarum lyricarum aevi Baroci[recensere | fontem recensere]

Ioannes Baptista Lullius, "Pater Operae Francicae."

Ioannes Baptista Lullius[recensere | fontem recensere]

Opera filiorum Lullii[recensere | fontem recensere]

Pascal Collasse[recensere | fontem recensere]

Scalptura ex Almanach Royal ('Annales Regii', 1682) Charpentier habita.[2]

Marcus Antonius Charpentier[recensere | fontem recensere]

Henricus Desmarets[recensere | fontem recensere]

Marinus Marais[recensere | fontem recensere]

Elisabetha Jacquet de La Guerre[recensere | fontem recensere]

Carolus Hubertus Gervais[recensere | fontem recensere]

Andreas Cardinal Destouches[recensere | fontem recensere]

Andreas Campra.

Andreas Campra[recensere | fontem recensere]

Theobaldus di Gatti[recensere | fontem recensere]

Ioannes Féry Rebel[recensere | fontem recensere]

Franciscus Bouvard[recensere | fontem recensere]

Ludovicus de La Coste[recensere | fontem recensere]

Toussaint Bertin de la Doué[recensere | fontem recensere]

Ioannes Baptista Stuck[recensere | fontem recensere]

Iosephus Franciscus Salomon[recensere | fontem recensere]

Ioannes Baptista Matho[recensere | fontem recensere]

Ioannes Josephus Mouret[recensere | fontem recensere]

Franciscus Francoeur et Franciscus Rebel[recensere | fontem recensere]

Iosephus Nicolaus Pancrace Royer[recensere | fontem recensere]

Michel Pignolet de Montéclair[recensere | fontem recensere]

Ioannes Philippus Rameau, innovator saeculi duodevicensimi.

Ioannes Philippus Rameau[recensere | fontem recensere]

Carolus Ludovicus Mion[recensere | fontem recensere]

Franciscus Colinus de Blamont[recensere | fontem recensere]

Ioannes Maria Leclair[recensere | fontem recensere]

Marchio de Brassac[recensere | fontem recensere]

Antonius Dauvergne[recensere | fontem recensere]

Ioannes Iosephus de Mondonville[recensere | fontem recensere]

Notae[recensere | fontem recensere]

  1. Anglice: "arguably the finest French opera of the seventeenth century" (Viking Opera Guide).
  2. Pro hac repraesentatione, vide François Filiatrault, "Un menuet de Charpentier sur un almanach royal," et Patricia M. Ranum, "Un portrait présumé de Marc-Antoine Charpentier," ambo in libro Marc-Antoine Charpentier, un musicien retrouvé, ed. Catherine Cessac (Sprimont: Mardaga, 2005), 8–23.

Nexus interni

Bibliographia[recensere | fontem recensere]